Bush de Noël Premium

Toen vorige week bleek dat de collega’s van Reetbierdotkom wederom het warm water hadden uitgevonden door de Westvleteren 12 nog maar eens tot beste bier ter wereld uit te roepen, brak bij Bierman de eerste brede glimlach van het nieuwe jaar aan. Een halve eeuw na de Great Beers of Belgium, op het moment dat ons land een clean sweep doet op het WK veldrijden met de 7 Belgen op de 7 eerste plaatsen, hebben wij godbetert nog altijd de buitenlandse pers nodig om ons te zeggen hoe goed we nu eigenlijk bezig zijn. 

Met de dringende invoering van Vleteren Lichtmis zou de jaarlijkse instant heiligverklaring van onze nationale biertrots, compleet met bedevaart en flesjes gewijd vocht, nu onderhand wel een eigen feestdag mogen krijgen, zo denkt Bierman nog bij wijze van (niet geheel van sarcasme gespeend blijvende) aanvulling. Niet luidop natuurlijk, de hooivorken en fakkels zullen wel al klaar liggen.

Even opvallend als het volstrekte gebrek aan fantasie van bovenvermelde collega’s, is overigens het feit dat de lijst van topbieren vrijwel exclusief bestaat uit Stout, Porter en Barley Wine. Blijkbaar verworden bierliefhebbers met de jaren allemaal langzaam tot extremisten die alleen zwart bier drinken waarin een lepeltje blijft rechtstaan, de schuimkraag opengebroken  moet worden om tot bij het bier te komen en het alcoholpercentage twee cijfers voor de komma moet hebben. Enige uitzondering was één of ander Duits witbier dat zo hard vloekt met de rest van de bieren dat het doet denken aan die keer in 1998 toen “Er staat een paard in de gang” bij wijze van grap bovenaan het eindejaarslijstje van Studio Brussel werd gestemd. De Duitsers en de kwaliteiten van hun bier kennende is dat waarschijnlijk exact ook wat er gebeurd is.

Wat Bierman zelf doet, doet hij beter natuurlijk. Ratebeerdotkom had Bierman al stevig op de kast gekregen met hun voor de hand liggende lijstjes en daarbij brak het afgelopen weekend eindelijk de eerste noemenswaardige koudegolf van het jaar aan. Ter eer en meerdere glorie van alle lijstjesadepten en ter verwelkoming van vroege bijtende kou die eindelijk weer alle zintuigen op scherp zette, brak Bierman enkele uren na zonsondergang, gewoon om een statement te maken, in de tuin een fles Bush de Noël Premium open, een bier dat in meer dan één opzicht de meest stevige Porter doet verbleken. Ondertussen stond naast Bierman de kerstboom die enkele weken geleden nog kleurig gedecoreerd de woonkamer sierde, knappend en geurend in de fik. En zo vermengde de intense harsgeur van de stevig brandende Kerstboom zich met de kruiden van dit geniale bier, terwijl diens 13 procent alcohol  Bierman langzaam van binnenuit verwarmde. De sterretjes fonkelden terwijl Bierman dacht aan de eindeloze schare Bierlijstjesmensen die in hun WestVleterenkoots vergaten om echt van goed en mooi bier te genieten in de juiste omstandigheden.

Een oud ventje kwam langs op zijn fiets, zag de Kerstboom in de fik staan, stapte af en wandelde traag naar Bierman toe. Hij mompelde het gebruikelijke cliché over het feit dat Bierman nu twee keer plezier had van zijn boom en kreeg als beloning een eerlijk glas Bush de Noël. Zo gaat het leven zijn weemoedige gang: de yuppie in Bierman schreeuwt om diepgang en moeilijke woorden, maar telkens weer wordt hij vertederd door eerlijke eenvoud. Er moet niet veel gezegd worden om een goed gesprek te hebben.  

Bush de Noël wordt gebrouwen door brouwerij Dubuisson die in de meest goddelijke bierstreek op deze planeet gelegen is: de regio tussen Ronse en de Franse grens. Kandijsuiker en kruiden maken van dit bier een ware explosie van smaak en alcohol. De kleur is die van Rood Koper en de schuimkraag indrukwekkend hardnekkig. De Premium editie van De Bush de Noël (kerststronk) heeft een extra hergisting op de fles ondergaan en is enkel in Magnum flessen te verkrijgen. In de juiste omstandigheden geschonken en met de juiste mensen gedeeld is dit bier het beste bier ter wereld. Dat kan, toegegeven, van veel Belgische bieren gezegd worden, maar dat is tot nader order nog altijd geen reden om dit soort pareltjes voor vanzelfsprekend te nemen. Het bier is overigens gewoon te koop in de winkel.

Emelisse Espresso Stout

Toen Bierman enkele weken geleden aankondigde om de revival van Stout in onze contreien in kaart te brengen, besefte hij reeds dat dit een werk van lange adem zou worden. In de eerste plaats natuurlijk omdat het tegenwoordig blijkbaar makkelijker is om een bier te maken dan om pakweg een ei te koken (Wat misschien een idee kan zijn voor het volgende boek van Piet Huysentruyt). Sinds de dag dat Bierman begon met zijn onnozele tekstjes over bier, alleen maar omwille van het voorrecht voortaan als kenner door het leven te mogen gaan, is het aantal unieke bieren verdrievoudigd en de meeste daarvan zijn bovendien nog goed tot zeer goed. Daaronder zitten dus ook heel wat Stoutbieren en om heel eerlijk te zijn: Bierman krijgt het zo snel niet meer behapt, laat staan dat hij zich nog het genoegen kan permitteren om twee keer hetzelfde bier te degusteren.

In de tweede plaats valt het niet altijd mee om bieren in het glas te krijgen. Een beetje  gespecialiseerde bierslijterij kan al een aardige deuk in het gamma verkopen, maar de stout van pakweg de Scheldebrouwerij moet Bierman tot nader order nog steeds ergens tegen het lijf lopen (of gaat dat met bieren omgekeerd?). 

Toch had Bierman in al zijn niet meer zo jeugdige overmoed ook enkele biertroeven achter de hand. In Zeeuws-Vlaanderen, een stuk België dat net als Frans-Vlaanderen en Maastricht nog wacht om geregulariseerd te worden, brouwen ze sinds 2009 een Espresso-Stout. In een taverne die eruit ziet als de Bistro bij een golfclub staat een brouwinstallatie die enkele mensen in Zeeuws-Vlaanderen hebben geïnspireerd tot een volstrekt uniek en gedurfd brouwsel waarbij een mengeling van Arabica- en Robustakoffie meegaan in het beslag en de trage drinker voorwaar een ontroerende en verassend volle afdronk van heerlijke bittere koffie schenkt. Daarmee zijn de brouwers van Emelisse in de eerste plaats ongelofelijk hard met hun tijd mee, om niet te zeggen de Stout revival lichtelijk voor en ten tweede slagen ze erin om een product dat al decennia lang onveranderd is een geslaagde innovatieve draai te geven. Dat laatste is overigens heel wat meer dan wat Jean-Luc Dehaene ooit voor Interbrew presteerde, maar laten we het onderwerp maar op bier houden.

Naast een indrukwekkende koffiesmaak die de brouwers ook internationaal succes heeft opgeleverd, heeft deze Stout van Emelisse alle klassieke kenmerken van een zwart en zwaar bier (10%). Dus dat kan u, beste lezer, ondertussen met de ogen toe invullen: zware body, heerlijke hapklare schuimkraag en gebrande en bittere smaken.  

Hoewel Bierman in alle eerlijkheid moet toegeven dat hij zijn koffie en bier liever apart drinkt, heeft alleen al het idee van een Espresso Stout een zekere zinnenprikkelende aantrekkingskracht. Bovendien opent dit bier  een waaier aan mogelijkheden voor wat betreft de bereiding of begeleiding van desserts na copieuze maaltijden. Voor variaties bij het ontbijt vormt het alcoholgehalte van dit beer vermoedelijk toch wel een klein probleem.   

Een laatste troef van de Emelisse Stout is overigens het zeer volledige etiket van dit bier. Tussen de koffiebonen staat voorwaar informatie over EBU en EBC, graden Plato en herkomst van ingrediënten en nog veel meer fraais. Dit etiket is een voorbeeld voor wat een brouwerij op de fles zou moeten zetten en zet heel wat gevestigde merken in hun pover geëtiketteerd hemdje. Daarvoor alleen al zouden deze Zeeuwen wereldkampioen moeten worden op een of andere award in een of andere categorie die waarschijnlijk nog uitgevonden zal moeten worden.