In tegenstelling tot het algemeen aanvaarde misverstand blijkt niet Antwerpen, maar Brussel het centrum van het land en bij uitbreiding de wereld te vormen. Volgens de Antwerpenaren is hun stad natuurlijk wel groter en mooier en hebben ze in Antwerpen ook meer en betere voetbalploegen (die gewoon tijdelijk even niet hun maximale potentieel halen). Maar jammer genoeg volgt de rest van het land deze denkrichting niet helemaal door tot op het einde. Brussel ligt meer in het midden en dus mag Brussel de baas zijn.
Overigens weet Bierman niet zeker of ander mensen er ook last van hebben, maar telkens hij weer eens enkele maanden niet in Brussel is geweest dan begint in zijn hoofd vooral de duistere kant van onze Nationale hoofdstad te overheersen. Zijn geestelijk oog ziet een sombere stad, versluierd in smog en communautaire perikelen, dichtgegroeid met Europese instellingen en lelijke betonbouw, lijdend aan typische grootstadkwalen als voorkankerende verkrotting en exuberante huurprijzen, een permanent verkeersinfarct en een Noord-Zuid verbinding die te smal is voor veel te veel overvolle treinen. Brussel is dat stuk land waarlangs de taalgrenzen afschampen, de voorstad van Parijs, de pispaal van London, de … enfin, u snapt het wel. De bange Belg in Biermans brein heeft het soms wat moeilijk om thuis te komen in een wereldstad. U kent het wel, het is weinigen gegeven om er zonder inspanning aan te ontsnappen.
Edoch, als Bierman dan toch effectief nog eens op bezoek mag komen in Brussel, trekt dat duistere beeld weer helemaal open als de frisse avondlucht na een zomeronweer. Elk bezoek aan Brussel is voor Bierman toch eerder een blij weerzien dan de gevreesde proverbiale ‘voyage au bout de la nuit’. Herman Brusselmans … ah nee, euh, … Johan Verminnen zong het al: ‘Mijn Brussel ik zit in je binnenzak’ en Rik Torfs vond een paar jaar geleden, toen hij nog politicus was en geen rector, dat politici uit hun isolement moesten kruipen en hun oor vaker te luisteren moesten leggen op plaatsen waar veel volk met een mening komt, in Brussel bijvoorbeeld in café “De Monk”, bakermat van het verlichte denken. Wat enkele kranten op het idee bracht om naar café de Monk te trekken om het volk naar haar mening te vragen. Allemaal erg vermakelijk, vooral omdat de mening van het Volk wel eens wat diepgang of structuur durft te ontbreken.
Vandaar dat ook Bierman afgelopen zomer plichtsgetrouw en vol vreugde en verwachting naar de binnenzak van de hoofdstad trok. Na even voor “De koning drinkt” te hebben gestaan, het machtige barokke schilderij van Jacob Jordaens in het museum voor schone kunsten, besloot hij om zich wat te mengen onder de lokale bevolking; Meer bepaald het deel van de lokale bevolking dat Café de Monk frequenteert. Prof. Dr. Torfs heeft warempel niet overdreven, zo bleek al meteen bij het binnentreden, toen hij deze biertempel aanprees als kruipunt van kosmopolitische waarden en verheven idealen, die eloquent en bij tijden fijn ironiserend aan de man worden gebracht tussen pot en pint. Monk is een kroeg waar het voorwaar aangenaam toeven is en waar rustieke sfeer en inrichting inderdaad nog gepaard gaan met een erg gevarieerde en smakelijke bier-, kaas-, en charcuteriekaart. Over de ter plaatse gedegusteerde Bersalis Triple en het nieuwe Zinnebir zal Bierman u met veel plezier bij een volgende gelegenheid kond doen. Overigens zijn er in Antwerpen ook een paar parels van biercafé's te vinden, maar die werden voorlopig nog niet door Rik Torfs persoonlijk aanbevolen. En dat is natuurlijk, laat ons eerlijk zijn, de enige referentie.
