Uit goede bron vernam Bierman dat het in Spanje en bij uitbreiding, in landen waar de Spaanse taal gebezigd wordt, wel degelijk mogelijk is om bier te verkrijgen in drankslijterijen van verschillend pluimage. Zelf heeft Bierman nog niet het genoegen gehad om dit avontuur te ondernemen, voornamelijk omdat op eerder vermelde locaties hij nog geen gebenedijde voet aan de grond heeft mogen zetten, maar in alle eerlijkheid ook omdat “kroniek van een aangekondigde teleurstelling” geen boek is dat Bierman ooit nog wil schrijven. Spaans bier dus, waarschijnlijk wel drinkbaar maar niet door Bierman. Een recente zomerhit leerde Bierman overigens nog dat Doscervezaporfavor Spaans is voor twee pintjes alstublieft. Maar ook dat is performatief taalgebruik waarvan Bierman waarschijnlijk nooit de kracht zal mogen proeven. De betreffende zomerhit was overigens als grap bedoeld, wat dicht aanschurkt bij het niveau van het Spaanse bier.
Genoeg gezeverd evenwel. Spanje mag dan wel een biernevada zijn, in de overzeese kolonies valt er een interessante variant op het verhaal te melden. Zoals u ongetwijfeld nog weet uit de geschiedenislessen werd Latijns-Amerika vakkundig ontdaan van Indianen om vervolgens herbevolkt te worden middels gedwongen deportaties van Afrikanen en heel veel kleine nieuwe Spanjaarden. Deze Spanjaarden hadden het totale onvermogen voor wat betreft bier met hun originelen gemeen maar ontwikkelden wel de Brahma Pils, wat naast Budweiser voor Noord-Amerika, het enige bier is dat door een volledig continent wordt gedronken. En hier zou Bierman normaal gezien zijn verhaal met een diepe zucht kunnen beëindigen, ware het niet voor het zeer vreemde geval Mexico.
Misschien is het omdat Mexico met Maximiliano I nog een paar jaar een Oostenrijkse Keizer heeft gehad. Die was overigens nog met een dochter van onze eerste Leopold getrouwd. Sporen van dit verleden zijn hier en daar nog te vinden. Zo weet Bierman in Oudenaarde nog een 'Tacombaroplein' liggen waar de Belgische troepen verzamelden om in Mexico voor de keizer te gaan vechten en de voormalige keizerin sleet na de revolutie laatste rustige dagen van haar leven in boerendorp Meise (of all places). Oostenrijkers en Belgen beschikken natuurlijk in tegenstelling tot de Spanjaarden, wel over een noemenswaardige biercultuur, maar drie jaar bewind moet toch echt te weinig geweest zijn om een biercultuur over te planten op de argeloze Mexicaanse bevolking. Toch lijkt het erop dat, Mexico tot op vandaag daadwerkelijk, al dan niet op historische gronden, verder ontwikkeld is. Waar de rest van Zuid- en Midden Amerika onderging in middelmatige Cerveza heeft Mexico de unieke kans heeft aangegrepen om zich te verheffen boven het gemeen. (Noord-Amerika is een wat apart verhaal omdat de lokale welvaart daar de afgelopen decennia contact met importbieren mogelijk maakte en in één beweging ook een golf van zelfgebrouwen speciale kwaliteitsbieren).
Natuurlijk is Mexico ook het land waar mensen de kop wordt afgesneden om op een staak op de brug over de Rio Grande het territorium van de lokale drugcartel af te bakenen. Het land waarvan de hoofdstad op los zand in aarbevingsgevoelig gebied werd gebouwd, het land van de halve finale van de Rode Duivels en ook dat van de muur met de VS die migratie, drugs-, mensen- en wapensmokkel onmogelijk moet maken. Maar het is dus ook het land van de sombrero met daaronder een paar opmerkelijk degelijke bieren.
Hoewel hij al vaak mooie verhalen over Mexicaanse bieren heeft gehoord, kent Bierman uit eerste helaas enkel Corona en Desperados (die wel hier op het Europese continent gebrouwen worden). Corona is een goed drinkbaar dorstlessend woestijnbier dat bijgevolg eerder onaangepast is aan het Belgische klimaat. Desperados is dan weer zoete pils met tequilla die dichter aanleunt bij een cocktail dan bij een echt bier. Maar laat dat nu net een van de meest typische dingen aan Mexicaanse bieren zijn: de flesjes lijken meer op vazen die bij voorkeur tal van motieven en ornamenten torsen en bovendien moet bij het bier moet altijd nog iets toegevoegd worden. Wat bij gelegenheid wel eens een tikkeltje vermoeiend durft te worden. Limoen, citroen, zout, gegiste cactus en vaak ook pepertjes of hotsauce… Voor Mexicanen zijn uiterlijke fivoliteiten en extra additieven blijkbaar criteria om over echt bier te kunnen spreken. In België is de traditie van bieradditieven zeker niet onbestaande, maar in het algemeen toch heel wat zoeter met bijvoorbeeld de toevoeging van grenadine of de stok kandijsuiker die onze voorouders in de Faro zetten.
De kans dat Bierman ooit in Mexico komt is klein, maar het Mexicaans bier is wel een mooi verhaal waar bij gelegenheid een wat grondigere studie op zijn plaats kan zijn: een zalige Duits-Spaanse fusie van degelijk bier en zuiderse uitbundigheid.
1 opmerking:
Even een kleine correctie of aanvulling: het toevoegen van een schijfje limoen in de hals van een Corona is niet om een verschil in smaak te bekomen. Mexicanen bedachten dit, wonend in een land als het hunne met zijn warmte, boerderijen en andere broeihaarden voor insecten, om die ellendige kleine vliegjes en andere onsmakelijke geleedpotigen uit hun flesjes te houden.
Een reactie posten