In de eerste plaats zijn dit natuurlijk de idioten die effectief veel drinken en zich daarbij een imaginair publiek vol anonieme bewonderaars en smachtende blikken van een nieuwe betekenisvolle ander voorstellen. In de meeste gevallen zijn dit studenten die eigenlijk in een overgangsstadium zitten naar het volgende niveau, hoewel sommigen daar om één of andere reden erg lang in blijven hangen. Zoals gezegd is het de pedagogische doelstelling van Bierman om abituriënten en andere welgekomen nieuwlichters aan deze gezegende instelling dit voor iedereen wat gênante misverstand te besparen.
Op het tweede niveau zitten de studenten die er net als Bierman in slagen om vrij behoorlijk te slempen. Het slempen is een specifieke bierdrinktechniek waarbij het grootste deel van het bier niet doorgeslikt wordt, maar op verschillende andere manieren kan wegvloeien (tafel, grond, medestudenten en het eigen lichaam komen het meest voor, maar andere mogelijkheden zijn legio). Hierdoor ontstaat de illusie van kwantitatief hoge consumptie, zonder daar de gebruikelijke fysieke of psychische ongemakken bij te ervaren. Een idioot die het slempen ontdekt lijkt een weinig op de Boeddha die de verlichting bereikt, maar dan helemaal anders.
Op het derde niveau bevinden zich de bierliefhebbers die goed gebrouwen speciaalbieren met mate en onder vrienden degusteren. Net als de filosofie, mogen de teksten van Bierman gezien worden als ladders om dit hogere niveau te bereiken. Ladders die daarna gerust mogen weggegooid worden.
Helaas heeft Bierman door alle bovenstaande onzin deze keer enkel nog plaats voor een kleine trapladder: Als nieuwe studenten aan de Universiteit Antwerpen is het belangrijk om te weten dat we hier sinds enkele jaren een huiseigen degustatiebier hebben dat luistert naar de naam Cum Laude (Latijn voor afstuderen met onderscheiding) en dat gebrouwen wordt door twee uiterst sympathieke alumni economie en hun eigen brouwerij: de “Inglorious Brew Stars” (Ze zijn ook fan van Quentin Tarantino en diens holderdebolderfilm over buitenechtelijke kinderen en boosaardige Duitsers).
Cum Laude Blauw (een verwijzing naar de kleur van het etiket) is de blonde versie en toont volgens kenners toetsen van passievrucht, mango en pompelmoes. Bierman heeft altijd wat argwaan gehad tegenover kenners die over pompelmoezen beginnen, maar wat wel onmiskenbaar vaststaat is dat het bier naar de overheersende mode van de tijd stevig door- en drooggehopt is en dat de bitterheid bijgevolg zeer sterk overheerst. Dat hoeft op zich geen probleem te zijn en maakt het alvast tot een tof bier om bijvoorbeeld op een receptie te drinken. Ondertussen is er ook een bruine variant, de Cum Laude Rood, die wat minder naar een fruitmand smaakt en meer naar een kruidenrek, maar zeker ook een fijn bier is om bij de talrijke feestelijke gelegenheden op onze universiteit te ontdekken.
Rest Bierman u nog een gezegend academiejaar toe te wensen vol vriendschap, vakkundige slempartijen, passie en vrucht en de mangosmaak van een proclamatie Cum Laude!
