Bierman heeft net een Zuid-Afrikaanse bijbel gekregen en dus gaat hij van deze keer maar meteen de evangelische toer op. Wat is er tenslotte een betere manier om de dag te beginnen dan met een stevig citaat uit de Nuwe Lewende Bybelvertaling van de Christelike Uitgewersmaatskappy: Hulle wat ander se dors les, is self altyd verkwik. Mense wat graag uitdeel, ontvang altyd meer (Spreuke van Salamo, 11).
Rest bierman nog om iets intelligents te vertellen over het biologisch honingbier van Budels dat via heel wat omwegen bij hem in het glas ik gekomen. Dit bier zonder vooroordelen drinken heeft wel iets verfrissend: het smaakt als een mooi afgeronde pils met een lichte honingafdronk. Verder heeft de brouwer ervoor gekozen om de Budels honing nogal nadrukkelijk als zacht aan te prijzen (het wordt volgens het etiket zelfs gebrouwen met zacht brouwwater wat volgens wikipedia dan weer duidt op een lage concentratie van metaal-ionen, bicarbonaten en sulfaten. Gedemineraliseerd strijkwater dus …). Maar hoe dan ook vat ‘zacht’ de boel wel helemaal samen. Budels honing is zacht en subtiel, beetje bleek en doorschijnend, pareltjes die eerst beleefd vragen of ze mogen prikken, honingsmaak die pas aan de slag gaat als de delicate toets van hopbitter plaats heeft gemaakt, een beetje alcohol om niet onfatsoenlijk te zijn en schattig pluizig schuim waarmee een hoofdkussen gevuld kan worden om heerlijk op te slapen. Het feit dat er eigenlijk wel heel wat honing in dit bier verwerkt zit blijkt vooral achteraf, bij het ruiken aan een net leeggedronken glas waarvan de hop is vervlogen. Wat overblijft is een beetje mout en véél zoete honing. Al bij al vormt het geheel vormt een toegankelijk maar toch redelijk boeiend bier dat duidelijk moeite doet om meerwaarde te bieden. Iets om halfweg te drinken: op een of andere woensdag of na het werk maar voor de avond of zo.
Tegenover Barbãr, de ongekroonde koning van de Vlaamse honingbieren, valt natuurlijk weinig te beginnen. Maar anderzijds is Barbãr wel een zwaar, dik bier waaruit de honing uit alle poriën zweet. In die zin zijn de Nederlandse bastaardneefjes van onze Barbãr als Budels of Alfa Midzomerbier eigenlijk wel vlot verteerbare tussendoortjes die zeker hun eigen bestaansreden hebben.
De brouwerij van Budels zelf, is een middelgrote familiebrouwerij met een zeer uitgebreid assortiment. Diversificatie kan een goede marketingstrategie zijn, maar bierman vraagt zich toch een beetje af of Pilsener, Oud Bruin, Malt, Witte Parel, Capucijn, Goudblond, Kolos, Zware Dobber, Lentebock, Herfstbock, Pilsener Bio en Honing op de markt te brengen niet een beetje teveel van het goede is. Maar misschien vormt dit tegenover de sterke merken van de grote brouwers wel een goede optie, net als eigen lijn van flesjes (van 30 cl) van deze brouwerij, die zo goed als allemaal op eenzelfde vormgeving terugvallen.
Budels ligt overigens in het uiterste zuiden van Nederland, net naast buurgemeente Hamont-Achel waar sinds een decennium ongeveer Vlaamse trappist wordt gebrouwen. Het moet daar een rijke streek zijn, waar het goed is om wonen.
Rest bierman nog om iets intelligents te vertellen over het biologisch honingbier van Budels dat via heel wat omwegen bij hem in het glas ik gekomen. Dit bier zonder vooroordelen drinken heeft wel iets verfrissend: het smaakt als een mooi afgeronde pils met een lichte honingafdronk. Verder heeft de brouwer ervoor gekozen om de Budels honing nogal nadrukkelijk als zacht aan te prijzen (het wordt volgens het etiket zelfs gebrouwen met zacht brouwwater wat volgens wikipedia dan weer duidt op een lage concentratie van metaal-ionen, bicarbonaten en sulfaten. Gedemineraliseerd strijkwater dus …). Maar hoe dan ook vat ‘zacht’ de boel wel helemaal samen. Budels honing is zacht en subtiel, beetje bleek en doorschijnend, pareltjes die eerst beleefd vragen of ze mogen prikken, honingsmaak die pas aan de slag gaat als de delicate toets van hopbitter plaats heeft gemaakt, een beetje alcohol om niet onfatsoenlijk te zijn en schattig pluizig schuim waarmee een hoofdkussen gevuld kan worden om heerlijk op te slapen. Het feit dat er eigenlijk wel heel wat honing in dit bier verwerkt zit blijkt vooral achteraf, bij het ruiken aan een net leeggedronken glas waarvan de hop is vervlogen. Wat overblijft is een beetje mout en véél zoete honing. Al bij al vormt het geheel vormt een toegankelijk maar toch redelijk boeiend bier dat duidelijk moeite doet om meerwaarde te bieden. Iets om halfweg te drinken: op een of andere woensdag of na het werk maar voor de avond of zo.
Tegenover Barbãr, de ongekroonde koning van de Vlaamse honingbieren, valt natuurlijk weinig te beginnen. Maar anderzijds is Barbãr wel een zwaar, dik bier waaruit de honing uit alle poriën zweet. In die zin zijn de Nederlandse bastaardneefjes van onze Barbãr als Budels of Alfa Midzomerbier eigenlijk wel vlot verteerbare tussendoortjes die zeker hun eigen bestaansreden hebben.
De brouwerij van Budels zelf, is een middelgrote familiebrouwerij met een zeer uitgebreid assortiment. Diversificatie kan een goede marketingstrategie zijn, maar bierman vraagt zich toch een beetje af of Pilsener, Oud Bruin, Malt, Witte Parel, Capucijn, Goudblond, Kolos, Zware Dobber, Lentebock, Herfstbock, Pilsener Bio en Honing op de markt te brengen niet een beetje teveel van het goede is. Maar misschien vormt dit tegenover de sterke merken van de grote brouwers wel een goede optie, net als eigen lijn van flesjes (van 30 cl) van deze brouwerij, die zo goed als allemaal op eenzelfde vormgeving terugvallen.
Budels ligt overigens in het uiterste zuiden van Nederland, net naast buurgemeente Hamont-Achel waar sinds een decennium ongeveer Vlaamse trappist wordt gebrouwen. Het moet daar een rijke streek zijn, waar het goed is om wonen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten