Cara Blond en Cara Rouge

Van een student is het bekend dat deze wel eens een pintje lust. Daar zijn liederen over gemaakt die tot op vandaag lustig gezongen worden. Ook door Bierman overigens, die tot op vandaag zowel het bier als de liederen koestert als bijzondere schatten.

Onder studenten is Cara Pils van de Colruyt Groep inmiddels uitgegroeid tot een begrip. Dat is opmerkelijk aangezien Cara in 2015 nog even op de lijst stond om herdoopt te worden tot Everyday Pils, wat zoveel betekent als de goedkoopste pils op de markt. De winkel moest onder druk van haar trouwe fans noodgedwongen dit plan opgeven omdat de tijdsgeest Cara inmiddels tot een vloeibare meme had verheven. Tegenwoordig heet het dat de Cara Pils de ultieme prijs/kwaliteit verhouding heeft. Dat is in wezen hetzelfde aangezien alle Belgische Pils amper het drinken waard is in vergelijking met pakweg haar Tsjechische of Duitse tegenhangers. De Cara drinkende student is evenwel op een ironische manier van het besef doordrongen dat de Jupilers, Maes en andere bieren van deze wereld meer pretentie dan inhoud hebben. En dus is Cara is een sterk merk geworden. Een ironisch merk weliswaar, maar in wezen niet anders dan grote merken van de machtige brouwfabrieken van onze tijd, en aan de kassa maakt dat allemaal niet zoveel verschil.

Inmiddels is bij de herauten van het vrije ondernemerschap ook het besef gegroeid dat Cara een geschenk is dat blijft geven en dus werden recent met veel bazuingeschal de Cara Blond (8,5 % en 0,52 euro per blik) en de Cara Rouge (7,5% en 0,69 euro per blik) op de markt gebracht: speciaalbier met een sterke prijs-kwaliteitverhouding heet dat dan. Dat is zever in blik natuurlijk aangezien België wél wereldwijd bekend staat om zijn speciaalbieren en in dit specifieke geval goedkoper dus ook gewoon minderwaardig betekent.

Blijft over: een bier dat enorm veel alcohol voor een enorm lage prijs biedt, al dan niet aangelengd met mierzoete kriekensiroop om nog sneller te kunnen consumeren. Een klassiek voor- en indrink bier dat zich qua marketing expliciet richt naar studenten en andere groepen voor wie geld niet altijd ruim voorhanden is. Bier dus gereduceerd tot drager van alcohol. Waar Cara Pils de consument nog de illusie geeft om tegen het systeem te rebelleren met een de zelfverzonnen mythe van een subversief consumptiepatroon zijn de Cara Blond en Rouge platte zuipbieren waarmee Colruyt zich richt tot kwetsbare en beïnvloedbare mensen. Neem een willekeurig boek van Louis Paul Boon, vervang het woord jenever door Cara en je krijgt een beeld van wat hoe ontwrichtend dit kan zijn voor een gemeenschap. Daarmee bedoelt Bierman in de eerste plaats de gemeenschap van studenten hier in Antwerpen, maar ook de samenleving dreigt van dit soort onverantwoord cowboy-kapitalisme de rekening te betalen. Al was het maar omdat ziekenhuisopnames en gebuisde studenten met een alcoholprobleem veel geld kosten.

Overigens is het niet nodig om Bierman te heten om te beseffen dat in een samenleving die steeds kritischer wordt voor alcoholconsumptie, Cara Blond en Rouge het ideale glijmiddel zullen zijn voor strengere wetten en hogere accijnzen. In die zin schieten de makers van dit bier (laten we hen geen brouwers noemen) wel in hun eigen voet en in die van onze studenten. Maar op wie hebzuchtig genoeg is om Cara Blond en Rouge op de markt te brengen maakt dit waarschijnlijk weinig indruk. De ironische pils van weleer is een bitter en cynisch aftreksel van zichzelf geworden.