Volkscafés

Bij gelegenheid leest bierman wel een eens een boek en bij diezelfde gelegenheid is het voor bierman wel zo aangenaam als op elk blad van het betreffende boek ook een prentje bij het tekstje te vinden is. Zo schafte bierman zich vorige week een fotoboekje aan over volkscafés (Volkscafés, vrouwentongen en mannenpraat, Davidsfonds, 2009) in Vlaanderen. De foto’s die in dit particuliere boekje stonden, en die bij het langzaam degusteren van een goed geschonken Gulden Draak in café “Bij Vera en de Rosse” één voor één de revue passeerden, brachten bij bierman een brede lach van herkenning op de lippen. Uit de onderbuik van de samenleving gulpte warempel een stroom aan herinneringen naar boven uit een nog niet eens zo ver verleden van schrale geuren, karakterkoppen, sanseveria’s en achterkoertjes. Met enige trots kon bierman een vijftal van de afgebeelde cafés doorheen het hele Vlaamse land aanvinken als reeds door hem met een bezoek werden vereerd. Eerder het grote aantal volkscafés dat de selectie niet haalde was voor bierman aanleiding tot een lichte frons.
In de lelijkheid van TL lampen, groene gordijnen, kale houten zitbanken, bifi-worsten en oplossoep zit een vreemd soort schoonheid dat samenhangt met het onbemiddelde en rauwe leven. Het respect en de liefde voor het detail van de fotograaf lieten dit eigenlijk vrijwel moeiteloos aan de oppervlakte komen in biermans eigenaardige karakterboekje. En tegelijk zit in die lelijkheid natuurlijk ook de tragiek van het gebroken leven, maar die zit in het paleis van Laken ook en daar hebben ze zelfs geen bier. Enfin, mocht u nog op zoek zijn naar een mooi kerstgeschenk dan is deze uitgave alvast een enorme aanrader. En zo hebt u meteen ook een mooi reisboek om deze zomer mee het land rond te trekken.

Het Belgisch biertoerisme als typevoorbeeld van de hedendaagse ‘glokaliseringstendens’ door V. Van Roy is één van de teksten die in de bibliografie van “Volkscafés” werd opgenomen. Bierman kent toevallig Vincent erg goed en was dan ook blij om te zien dat diens tekst over de constructie van onze nationale bieridentiteit halfweg de vorige eeuw nog steeds opgeld maakt. Kritische geluiden zijn zeldzaam in de bierwereld, maar Vincent toont alvast feilloos aan dat het locaal verankeren van een bier en dit tegelijk over heel de wereld verkopen een commerciële truc is die serieus wat voeten in de aarde heeft. Over hoe dit juist is verlopen zal ik u bij gelegenheid met graagte verder vertellen aan de hand van Vincents tekst, maar u mag het mij natuurlijk ook altijd komen vragen. In café Beveren bijvoorbeeld, als het orgel daar niet draait.

Geen opmerkingen: