De tekstjes van Bierman verschijnen nu al een paar jaar, tot lering en profijt van het gemene volk, in het lijfblad voor de betere student en tot nader order gaat Bierman ervan uit dat deze samenwerking een bevredigend verloop vindt bij alle betrokken partijen (lezer, auteur en redactie om er maar een paar te noemen). Een recente reactie op de sociale netwerksite “Feestboek” stipuleerde evenwel met een zekere graad van urgentie dat de publicatie die elke week opnieuw zwanger mag zijn van Bierman’s schrijfsels, bij gelegenheid ook wel eens vrouwonvriendelijk uit de hoek durft komen. Alle verworvenheden van het salonfeminisme ten spijt, zo formuleert de aanklager het in iets andere bewoording, scoort de nog wat napuberende studentenpopulatie weliswaar intellectueel boven het maatschappelijke gemiddelde, maar blijkt dit gegeven volstrekt geen repercuties te hebben op de hormoonspiegel.
Vandaar dat Bierman zich volmondig aansluit bij eerder vermeld protest. Vanaf een bepaalde leeftijd worden de leden van onze maatschappij verondersteld de natuurlijk aangeboren drang om het alfamannetje van de groep te worden onder controle te houden. Wie dat niet kan moet in de politiek, op de televisie of ergens anders geparkeerd worden waar hij niet teveel schade kan aanrichten. Voor Bierman is vrouwonvriendelijke praat bijgevolg ten alle tijden volstrekt ongehoord, vooral omdat Bierman juist erg graag vrouwen ziet (sommige van zijn beste vrienden zijn vrouwen). Bierman heeft zelfs overwogen, bij het begin van zijn bescheiden litteraire carrière zijn rubriek Vrouwman te dopen en elke week een andere vrouw te bespreken. Een idee dat om uiteenlopende redenen in een pril stadium een stille dood is gestorven. Maar niet getreurd, uit solidariteit met alle vrouwen ter wereld schrijft Bierman voor één keer een Biervrouw. Wat overigens niet betekent dat Biervrouw nu gaat bleiten met films van Hugh Grant of over Kriek gaat schrijven of zo. Laat dat duidelijk zijn.
Het grote biernieuws kwam deze week van de redactie van Test Aankoop. Daar zijn ze erin geslaagd om enkele mensen bier te laten drinken en vervolgens in een boek te publiceren wat ze ervan vonden. Jubel en juich zou Biervrouw zeggen, voor het eerst sinds de biergids van Tim Webb (2003) verschijnt er nog eens een boek dat zich niet beperkt tot een veredelde reclamefolder met een laffe opsomming van bieren. In deze publicatie, die de originele titel “Belgische Bieren” draagt, wordt er zoals het hoort meteen gestipuleerd of een bier de kern van een mystieke ervaring in zich draagt en zuiver uit diens inherente superieure kwaliteit het leven van de drinker zin en betekenis kan geven, dan wel of de argeloze drinker het aanzicht van een bier zonder verwijl kokhalzend de ruimte dient te verlaten.
Moest Biervrouw echt van kwade wil zijn, dan zou ze nog kunnen opmerken dat zowat iedere Bierblog wereldwijd (en dat zijn er wel wat) al jaren op ieder denkbaar niveau dit soort commentaren aflevert. Zo werden twee van de door Test Aankoop aanbevolen brouwerijen de voorbije weken al door Biervrouw onder de superlatieven bedolven (Ellezelle en Dupont) en bestaat de rest van het lijstje vooral uit veilige gevestigde waarden als Orval, Duvel en WestVleteren. Maar misschien is het beter om de flakkerende waakvlam van de bierkritiek in de gedrukte pers niet meteen uit te blazen. Het doet altijd deugd om de waarheid nog eens gedrukt te zien staan.
Ook met haar dringende oproep voor een betere etiketering sluit Test Aankoop zich bij wat nu al zowat vijftien jaar onafgebroken bij bierminnend Vlaanderen terug te vinden is. Hoewel Biervrouw in alle eerlijkheid moet toegeven dat haar tekst hierover alweer dateert van 2007. Voor andere blogs durft dit jaartal al eens verschillen.
Het meest vreemde van dit alles is wel dat Test Aankoop blijkbaar zo onafhankelijk is, dat ze met geen mogelijkheid via het normale commerciële circuit te bereiken zijn. Ze gebruiken hierbij grappig genoeg dezelfde strategie als de trappisten van Westvleteren, wat het vermoeden doet ontstaan dat er vooral paters werken op de redactie van Test Aankoop.
Om dit bierboek in handen te krijgen moet de consument zonder verwijl zijn beste schaap slachten en met diens lever in een merkloze plastieken zak, op de knieën naar de redactielokalen kruipen om hem daar, bij het zingen van drinkliederen, te brandofferen op een speciaal daartoe voorziene altaar (mag ook een pak fout gedrukte kortingsbonnen of verkeerde facturen zijn). De Goden van de redactie zullen dan in al hun wijsheid beslissen welke bladzijden van het bierboek zij bij wijze van onuitputtelijke (en onverdiende) genade naar de smekeling zullen werpen.
Dit alles is weliswaar een stap terug sinds de uitvinding van economische verworvenheden als daar zijn het geld en de winkelruimte, maar ergens voelt Biervrouw bij het zien van dit machtige anonieme systeem dat als een kosmische jackpot willekeurig zegen en voorspoed uitdeelt, een steek van bewondering en afgunst. Twee gevoelens die Bierman dan weer volledig vreemd zijn.
Vandaar dat Bierman zich volmondig aansluit bij eerder vermeld protest. Vanaf een bepaalde leeftijd worden de leden van onze maatschappij verondersteld de natuurlijk aangeboren drang om het alfamannetje van de groep te worden onder controle te houden. Wie dat niet kan moet in de politiek, op de televisie of ergens anders geparkeerd worden waar hij niet teveel schade kan aanrichten. Voor Bierman is vrouwonvriendelijke praat bijgevolg ten alle tijden volstrekt ongehoord, vooral omdat Bierman juist erg graag vrouwen ziet (sommige van zijn beste vrienden zijn vrouwen). Bierman heeft zelfs overwogen, bij het begin van zijn bescheiden litteraire carrière zijn rubriek Vrouwman te dopen en elke week een andere vrouw te bespreken. Een idee dat om uiteenlopende redenen in een pril stadium een stille dood is gestorven. Maar niet getreurd, uit solidariteit met alle vrouwen ter wereld schrijft Bierman voor één keer een Biervrouw. Wat overigens niet betekent dat Biervrouw nu gaat bleiten met films van Hugh Grant of over Kriek gaat schrijven of zo. Laat dat duidelijk zijn.
Het grote biernieuws kwam deze week van de redactie van Test Aankoop. Daar zijn ze erin geslaagd om enkele mensen bier te laten drinken en vervolgens in een boek te publiceren wat ze ervan vonden. Jubel en juich zou Biervrouw zeggen, voor het eerst sinds de biergids van Tim Webb (2003) verschijnt er nog eens een boek dat zich niet beperkt tot een veredelde reclamefolder met een laffe opsomming van bieren. In deze publicatie, die de originele titel “Belgische Bieren” draagt, wordt er zoals het hoort meteen gestipuleerd of een bier de kern van een mystieke ervaring in zich draagt en zuiver uit diens inherente superieure kwaliteit het leven van de drinker zin en betekenis kan geven, dan wel of de argeloze drinker het aanzicht van een bier zonder verwijl kokhalzend de ruimte dient te verlaten.
Moest Biervrouw echt van kwade wil zijn, dan zou ze nog kunnen opmerken dat zowat iedere Bierblog wereldwijd (en dat zijn er wel wat) al jaren op ieder denkbaar niveau dit soort commentaren aflevert. Zo werden twee van de door Test Aankoop aanbevolen brouwerijen de voorbije weken al door Biervrouw onder de superlatieven bedolven (Ellezelle en Dupont) en bestaat de rest van het lijstje vooral uit veilige gevestigde waarden als Orval, Duvel en WestVleteren. Maar misschien is het beter om de flakkerende waakvlam van de bierkritiek in de gedrukte pers niet meteen uit te blazen. Het doet altijd deugd om de waarheid nog eens gedrukt te zien staan.
Ook met haar dringende oproep voor een betere etiketering sluit Test Aankoop zich bij wat nu al zowat vijftien jaar onafgebroken bij bierminnend Vlaanderen terug te vinden is. Hoewel Biervrouw in alle eerlijkheid moet toegeven dat haar tekst hierover alweer dateert van 2007. Voor andere blogs durft dit jaartal al eens verschillen.
Het meest vreemde van dit alles is wel dat Test Aankoop blijkbaar zo onafhankelijk is, dat ze met geen mogelijkheid via het normale commerciële circuit te bereiken zijn. Ze gebruiken hierbij grappig genoeg dezelfde strategie als de trappisten van Westvleteren, wat het vermoeden doet ontstaan dat er vooral paters werken op de redactie van Test Aankoop.
Om dit bierboek in handen te krijgen moet de consument zonder verwijl zijn beste schaap slachten en met diens lever in een merkloze plastieken zak, op de knieën naar de redactielokalen kruipen om hem daar, bij het zingen van drinkliederen, te brandofferen op een speciaal daartoe voorziene altaar (mag ook een pak fout gedrukte kortingsbonnen of verkeerde facturen zijn). De Goden van de redactie zullen dan in al hun wijsheid beslissen welke bladzijden van het bierboek zij bij wijze van onuitputtelijke (en onverdiende) genade naar de smekeling zullen werpen.
Dit alles is weliswaar een stap terug sinds de uitvinding van economische verworvenheden als daar zijn het geld en de winkelruimte, maar ergens voelt Biervrouw bij het zien van dit machtige anonieme systeem dat als een kosmische jackpot willekeurig zegen en voorspoed uitdeelt, een steek van bewondering en afgunst. Twee gevoelens die Bierman dan weer volledig vreemd zijn.
Het bierboek van Test Aankoop: http://www.test-aankoop.be/voedingsmiddelen/belgische-bieren-210-bieren-getest-en-geproefd-s743093.htm
Geen opmerkingen:
Een reactie posten