Zoals beloofd gaat bierman rustig en onverstoorbaar door met het stelselmatig in kaart brengen van de Nationale Stout revival. Vreemd genoeg brengt hem dat overigens niet in alle uithoeken van ons landje, maar telkens weer net over de taalgrens ten zuiden van Ronse. Brasserie Dupont, waar Monk’s Stout wordt gebrouwen ligt namelijk in een Godvergeten gat ergens tussen Doornik en Ronse en dat is dus maar een paar dorpen verder dan de brouwers van Hercule, die andere Belgische Stout.
Biermans parate kennis over Dupont beperkte zich overigens tot voor kort tot hun zeer verdienstelijke interpretaties van de streekeigen Saison. Wat hem meteen weer in herinnering bracht dat er nog een fles van Saison Dupont (of was het La Moinette?) ergens vanachter in de kelder moet liggen die ondertussen ofwel volstrekt ondrinkbaar moet zijn geworden, ofwel één van de meest exclusieve likeuren van het land. Google Streetview (leve de vooruitgang) leert Bierman verder dat de brasserie, ondanks de artisanale producten die ze daar maken, eruit ziet als de betere Vlaamse fermette. Een vaststelling waaraan Bierman verder geen oordeel vastknoopt.
De Monk’s Stout van Dupont blijkt een herinterpretatie te zijn van een oud recept dat in de jaren 50 van het vorige millennium werd afgevoerd bij gebrek aan belangstelling. Blijkbaar wilden de mensen toen vooral meegaan met de vooruitgang, het comfort en de geneugten van de moderne tijd. Niemand heeft veel goesting om een bier uit de middeleeuwen te staan drinken op een scheve barkruk terwijl er godbetert mensen op de maan lopen.
Vandaag blijkt dat de wereld de afgelopen zestig jaar rustig is blijven doorgaan met langzaam gek worden. Er rijden autootjes rond op Mars omdat de maan blijkbaar te dichtbij was. Ondertussen kan iedereen op elk moment met een of andere Chinees gaan hartenjagen op zijn computer (in het vreemde geval hij hiertoe de behoefte zou voelen) om niet te zeggen dat middels diezelfde computer zowat elke interactie met zowat elke andere aardbewoner wel bemiddeld kan worden (althans in theorie). Met hulpstukken is tegenwoordig alles mogelijk. Laat dat alvast de les zijn die we inmiddels hebben geleerd, terwijl we van de Frigo naar de vaatwas schuifelen. Maar blijkbaar groeit bij velen toch meer en meer het verlangen om terug te keren naar een tijd toen alles wat minder afgewerkt, toegankelijk en onmiddellijk beschikbaar was. En in die zin is de goeie oude –nieuwe- Stout van Dupont wel degelijk een verademing. In Brasserie Dupont maken ze in dezelfde geest tegenwoordig, naast hun topbieren, ook artisanale kaas die eruit ziet als het hoofdingrediënt van een lang vervlogen eetfestijn met Lamme Goedzak (u weet wel: de maag van Vlaanderen).
Overigens blijkt de Monk’s Stout van bij de eerste slok een gigantische verassing te zijn, omdat het bier even ondoordringbaar zwart is als iedere andere Stout op deze planeet, maar héél zacht aanvoelt in de mond en minder alcohol bevat dan een frisse pint. De Monk is warempel een vlot doordrinkbare Stout die toch geen compromissen maakt in smaak en afwerking. Waarom hebben ze dit bier ooit afgevoerd en hoe heeft Bierman ooit door het leven kunnen gaan zonder dit bier? Hier zijn vreemde krachten aan het werk geweest, waarschijnlijk de Russen. Voor de volledigheid moet Bierman hier nog aan toevoegen dat dit bier naast een iets beperkter assortiment voor de hand liggende Stout smaken (u weet wel: geroosterde smake, pure chocolade, karamel, koffie,…) er ook wat frisse zuurte van de gist blijft hangen in mond en neus. Het geeft de indruk van een jong bier dat nog maar pas in de fles zit, hoewel Bierman’s versie al wat leeftijd had (en toegegeven, eerder koud geschonken werd).
Geen opmerkingen:
Een reactie posten