La Villée

Bierman weet eigenlijk niet goed hoe hij aan La Villée moet beginnen. In de eerste plaats omdat hij geen flauw idee heeft wat een La Villée eigenlijk is en omdat opzoekwerk in die richting weinig oplevert. Aangezien Bierman verder ook geen goesting heeft om de telefoon te nemen en in zijn beste Frans om uitleg te vragen vreest hij dat de etymologie van het titulaire bier vooralsnog onopgehelderd zal blijven. Misschien dat Bierman komend voorjaar eens naar Brasserie de Silly (Double Enghien) rijdt voor wat verlichting. Maar het bier wordt daar eigenlijk alleen maar in opdracht gebrouwen voor een trendy stokerij: de distillerie de Biercée in Thuin. Met enige moeite kwam Bierman nog te weten dat deze distillerie ondermeer l’ Eau de Villée maakt, een lokaal wereldberoemde likeur op basis van citroenen die blijkbaar als inspiratie heeft gediend voor het bier. Het wordt sinds 2004 lokaal gebrouwen en recent ook op flessen getrokken.

Ook het etiket van La Villée roept gemengde gevoelens op.  Le plaisir fou à l’ eau de Vilée staat er op het flesje van en ook Belgian Beer en de ingrediëntenlijst in het schoon Vlaams (waarop overigens eau de Vilée niet vermeld staat, vreemd). Wat bij Bierman de wat stoutmoedige gedachte ontlokt dat de vermelding “Mussen sie sicher einmal probieren!” een mooi complement zou zijn voor dit Multilinguale etiket. Even nadrukkelijk onvermeld blijft ook het feit of dit bier van hoge of lage gisting is en bij uitbreiding natuurlijk ongeveer alle andere essentiële brouwinformatie. Blijkbaar is het ook een witbier, zo komt Bierman zijdelings ergens anders nog te weten, of niet? Zwijgen en drinken hoort Bierman dit lichtjes arrogante bier al roepen. Yuppies, design, strakke woonkamers en trendy bier, … Bierman denkt vaak dat mensen eenzaam zijn en slechts in kreupele woorden en gebaren bruggen slaan naar elkaar. Spreken, creatief zijn, dat zijn daden van verlossing die Bierman oprecht kunnen ontroeren. Maar waar zit de melancholie in een bakelieten blikopener of een trendy bier? Het is droge as happen voor een dorst die niet over gaat. 

Tot besluit nog even vermelden dat er ook  de vorm van prettig ogend ventje met belletjes aan zijn muts op het etiket staat. Dat past zonder twijfel bij dit bièrre fou van La Villée (wat is nu eigenlijk een La Villée?), maar niemand die de moeite doet om Bierman te vertellen wat die gast nu eigenlijk op zijn bier staat te doen. Zag hij hem daar nu net nog zijn middelvinger opsteken?

Genoeg gezaagd evenwel. Haters gona hate, zo zeggen ze tegenwoordig en uiteindelijk telt wat in het glas komt. La Villée is een smakelijk en goed doordrinkbaar bier. Het wordt best erg fris gedronken (5 graden of zo). Het bier steunt, tromgeroffel, op verfijnde hoparoma’s terwijl body en kleur zoveel mogelijk afwezig blijven. Bierman hoopt, beste lezer, dat hij u en zichzelf niet teveel verveelt met alweer een generieke omschrijving van zowat elk succesvol bier dat de afgelopen jaren op de markt kwam, alleen gaat het van deze keer – misschien – om een witbier uit 2004. De gebruikte hop geeft in het geval van La Villée (La wablieft?) wel een stevige en smakelijke citroensmaak. Het lijkt wel of scheuten van die Citra hop en aanverwanten een paar geleden voor een paar spiegeltjes en kralen zijn geruild met een pas ontdekte stam van Amazone-indianen om nu de wereld te veroveren en de smaak van ons bier voor altijd te veranderen. In die zin is La Villée wel iets meer avant-garde dan de Omers en Hopussen van vorig jaar. Maar het zou ook gewoon om een witbier met de smaak van citroenlikeur kunnen gaan dat achteraf gezien zijn tijd ver vooruit was.

Al bij al was Biermans kennismaking met La Villée een aangename ervaring. Maar… , wacht even, wat wou Bierman ook al weer zeggen, ah ok La Villée. Wat? Ah ja…. Mompel. Vergeten. Misschien toch maar eens bellen naar die stokerij. Misschien hebben ze daar nog  een goed verhaal.