Beste lezer, dit
is de laatste tekst die Bierman ooit gaat schrijven. Toegegeven, misschien niet
chronologisch. De kans is niet onbestaande dat er volgende week weer wat
onzin van Bierman op het wereldwijde web
terecht komt. Als iedereen het doet, waarom hij dan ook niet? Maar Black Albert
van de Struisse Brouwers is nu eenmaal het ultieme bier. En bij het ultieme
bier hoort de ultieme tekst. Het laatste dat ooit over gelijk welk bier gezegd
moet worden zal over dit bier gaan en als straks de Apocalyps aanbreekt, dan valt oprecht de hopen dat het
nieuwe zelfbewuste ras dat onze planeet over een paar miljoen jaar mag bevolken
(mogen ze het er beter van af brengen dan de Homo Sapiens) bij hun opgravingen
naar artefacten van onze beschaving op een goed bewaard flesje Black Albert
stoten en niet op de Hoge Maey of zo.
Het ware goed en eerlijk geweest indien een flesje van dit bier mee het
zonnestelsel had mogen verlaten, vastgebonden met wat vlastouw aan een van de
poten van de Voyager.
Vlaanderen
leerde de Black Albert kennen tijdens het eerste seizoen van Tournée Générale,
waarin twee olijke knullen, niet gehinderd door enige kennis van zake, een
bezoek brachten aan de Struisse Brouwers. Ze dronken een Pannenpot. Dat is een
bier dat een paar jaar daarvoor nog de eerste plaats had gehaald op
ratebeer.com en de glinstering in de ogen van de brouwers vertelde duidelijk
dat dit en andere bieren oprecht graag maken. Daarna hikten de heren gasten van
den TV met scheef vertrokken smoelen en toegeknepen ogen uit beleefdheid nog
een klein slokje Black Albert naar binnen. “Russian Imperial Stout” zo zei de
brouwer nog, die het vermogen bezit om met hoofdletters te spreken. “Niet echt mijne meug (mijn smaak)” of zoiets, kon de kleinste van
de twee nog met moeite uitbrengen tussen het kokhalzen door. Al bij al een memorabel
stuk televisiegeschiedenis, waarin Toernée Générale even tegen Astrid in Wonderland aanschurkte. Dit moet het moment geweest zijn waarop Bierman besefte dat de Black Albert een waarheidselixer
is dat het magische vermogen bezit om onverbiddelijk ware bierliefhebbers te
onderscheiden van oplichters en totentrekkers. Black Albert is een monumentaal
bier en wie het oprecht graag drinkt is koning van Bierland. Wie doet alsof,
wie diep van binnen stiekem liever een blonde Leffe drinkt, heeft de genade nog
niet ontvangen.
Zoals Bierman
vorige winter reeds vaststelde, was Stout in België tot pakweg een decennium
geleden vrijwel onbestaande. Het bier heeft zelfs geen aparte categorie in The Great Beers of Belgium, om maar iets
te noemen. Toch bestond er vroeger wel degelijk een indrukwekkende traditie van
Stout in onze streek en het doet deugd dat er vandaag terug een paar werkelijk
goede lokale Stouts graag en veel gedronken worden. De Black Albert is de
ultieme stout: zwart als een maanloze nacht op de Russische Steppe, met een donkerbruine
schuimkraag die toont dat het bier strak staat van de kandijsuiker en 13 graden
alcohol. Daarmee is de Black Albert misschien niet de meest verfijnde van deze
nieuwe stoutbieren, de concurrentie is dan ook waanzinnig groot. Maar – en ja
ook Bierman kan met hoofdletters praten- Er Bestaat Voorwaar Geen Enkel Ander Bier
Met Zoveel Smaak Per Kubieke Centiliter. Dat de heren parlementsleden dát maar
eens per decreet vastleggen. Enige voorzichtigheid is ook geboden bij het
drinken van een Black Albert. Want na dit bier valt er doorgaans nog maar
weinig lol te beleven met andere bieren. De smaak blijft op een dominante
manier nog wel een groot deel van de avond hangen, wat pakweg een blonde Leffe
bijvoorbeeld, radicaal degradeert tot lichtbruisend bronwater.
Nog even
vermelden dat de Struisse Brouwers in OostVleteren gelegen zijn, een dorp dat
voor de komst van de brouwerij enkel bekend stond als het dorp naast
WestVleteren. Bierman vermoedt dat de goede roep van de Struisse Brouwers over
het kanaal verband houdt met de lange
sliert teleurgestelde Britten die, na
tevergeefs aangeschoven te hebben aan de Abdij, toch nog de ontdekking
van hun leven deden, een steenworp verder. Maar dat is allemaal mythologie
natuurlijk.
Bierman draagt deze tekst op aan Kevin, met wie hij al menig bier deelde en nu dus ook de Black Albert. Het is belangrijk dat wij Biermensen de glans in elkaars ogen koesteren.
Volgende week zal Bierman u met graagte vergasten op zijn ongecensureerde mening
over de Franse belastingverhoging op bier. Hij is zijn keyboard nog aan het
slijpen. In alle eerlijkheid evenwel, hoewel hij oprecht te doen heeft met onze kleine brouwers, moet Bierman toch toegeven dat het vooruitzicht om haarfijn en systematisch uit te leggen wat er allemaal mis is met Frankrijk en die vermoeiende wijncultuur hem ook van een zekere vreugde vervult. Le jour de gloire est arrivé !
Geen opmerkingen:
Een reactie posten