Zoals beloofd maakt Bierman dit jaar geen
enkelvoudige, maar wel een drievoudige uitstap naar Brussel en dus is na Café
de Monk en het onovertroffen Zinnebir nu de Bersalis Tripel aan de beurt. De eerste
reden waarom onze nationale hoofdstad blijft terugkeren is natuurlijk omdat het moeilijk is om er snel over uitgesproken te raken. Deze
stad toont zich steeds met meer dan één gezicht. Door de straten van de oude
binnenstand sluipen nu eenmaal nog steeds klagend de spoken van Egmond en
Hoorn, het door de vuige Spanjaarden lafhartelijk afgehakte hoofd onder de arm.
En Brussel eert hen met de gebruikelijke mengeling van trots om hun moed en
afschuw om hun lot.
Deze tweedeling zet zich overal door. Het hart
van deze stad klopt trots en eigengereid, terwijl de periferie uiteenspat in
honderden kleuren. De straten van Brussel ruisen en stromen zoals de Zenne toen
ze nog niet overkapt was. Met nonchalant gemak toont de stad haar luister en
overvloed, maar nooit zonder de onuitgesproken vrees dat dit alles ooit
verloren zou gaan. Nooit zonder dat korte stokken van de adem, het spitsen van
de oren, even speuren naar signalen van onrust. Het volk dat zich tegen
zichzelf keert, de worm die zijn staart opvreet, de hoogmoed die nooit echt
hoogmoed wordt omdat de val al wordt voorzien.
De tweede reden waarom Bierman alweer terugkeert naar Brussel is omdat een trilogie nu eenmaal ten overvloede de indruk wekt van professionaliteit en vakkennis. Een indruk die Bierman nu niet meteen expliciet wil tegenspreken indien deze hem wordt aangemeten, hoe zou u zelf zijn. Zork, Dragon Age en Mass Effect bestaan tenslotte ook uit drie delen, net als naar het schijnt alle goede dingen. Star Wars vormt zelfs (helaas) een dubbele dactylus en de arme kleine Hobbits worden tegenwoordig genadeloos uitgerokken tot een formaat waarvoor ze nooit bedoeld waren. Nog even en Bierman ziet hun spoken, het lafhartig door de vuige filmmakers afgehakte hoofd onder de arm, door de Gouw struien, klagend om hun onverdiende lot. Alles is goed om dat derde deel maar gevuld te krijgen.
Wie visueel kortademig ontwaakt in het weerbarstig groot verhaal dat wij onze wereld noemen, mag zich verwachten aan een leven van happen naar rust en adem. Ook hier kondigt zich de val al in de verte aan.
Maar Bierman dwaalt wederom af. En dus, pathetiek terzijde en flink meesurfend
op de waanzin van de tijd, reist Bierman voor de derde maal naar Brussel, niet om te oeverloos te badineren, maar om iets te vertellen bij de Bersalis Tripel.
Toen de roemrijke Geuzestekerij Oud Beersel in 2002, na 120 jaar failliet ging, stierf een belangrijk en onvervangbaar stuk Brusselse brouwerijgeschiedenis. Gelukkig had Bierman kort daarvoor zijn kelder nog vol Oude Beersel gelegd. Wat hem doet besluiten dat 1. Het faillissement niet aan hem lag en 2. Hij in zijn kelder een waardevolle schat heeft liggen.
Overigens werd de zaak vrij snel weer overgenomen
door twee nieuwe brouwers, die eerst de resterende stock Lambiek verder
versneden tot Gueuze en daarna zelf aan het brouwen sloegen. Een weinig onverwacht kreeg de brouwerij dus
alsnog een tweede leven.Kort daarna werd ook het gamma Bersalis Bieren
in het leven geroepen, verwijzend naar de oude naam voor Beersle. Deze prijswinnende bieren werden bedacht om de noodlijdende brouwerij
wat meer ademruimte te geven. Ze worden overigens niet in Beersel
gebrouwen, maar in opdracht bij Brouwerij Huyghe (delirium). De Bersalis Kadet
is een wat meer zeldzaam en licht bier. De smakelijke Bersalis Tripel verovert
langzaam maar zeker de harten van de goegemeente. Hoewel dit bier niet meteen
het meest innoverendis bier dat er
bestaat, blijkt het in zijn genre wel een van de betere varianten te zijn. Het
bier toont 9,5 procent alcohol en geeft
naast mout ook heel wat citrus mee.
Rest Bierman nog het besluit dat er mindere
bieren dan Bersalis bestaan, die zich hoger achten, maar die bij consumptie
slechts de aandeelhouders van de bierfabriek verrrijken. Wie zichzelf het genoegen
van een Bersalis schenkt, zal nooit teleurgesteld zijn en zorgt er meteen ook voor
dat één van de meest roemrijke Oude Gueuzes kan blijven bestaan. Dat is voor
Bierman alvast meer dan hij durfde te vragen. Egmond en Hoorn, Santé!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten