Trappistes Rochefort: Triple Extra (1920 – 2020)

De afgelopen decennia hebben in ons klein bierland talloze kloosters en abdijen de deuren moeten sluiten. De secularisatie zal daar zeker iets mee te maken hebben, maar als verklaring lopen dit soort toogtermen toch meestal even hard vast als George R.R. Martin in zijn Game of Thrones. Voor ieders gemoedrust zal Bierman het er maar op houden dat de dwingende eis voor iedere jongere in onze maatschappij om zichzelf ten volle te realiseren grotendeels de weg afsluit naar een leven in gemeenschap en broederlijke / zusterlijke verbondenheid. Het oude woord van Paulus: ‘Met Christus ben ik gekruisigd. Ik leef niet meer maar Christus leeft in mij. (Gal2,20) lijkt onbegrijpelijk gebrabbel in de ogen van de moderne mens terwijl die hoogdringend naar zichzelf op zoek is op de meest onbereikbare plaatsen.

Dit alles overigens maar op te zeggen dat ook de Achelse Kluis, een telg uit de familie van cisterciënzers van de strikte observantie, sinds dit jaar geen paters meer telt en er daar dus officieel geen Authentic Trappist Product meer mag worden gebrouwen. Het Achelse bier, dat eigenlijk nog maar twee decennia bestaat, blijft wel verder ongewijzigd op de markt onder supervisie van de abdij van Westmalle. De vraag is dus of het verdwijnen van dit label een groot gemis zal zijn, los van een kleine krimp in de internationale export.

Maar niet getreurd! Van nature zijn paters geen pessimistische mensen en dus werden geen grafredes gehouden en doodsprentjes gedrukt bij het schielijk overlijden van de Achelse kluis. Vertrouwend op de Geest, die een immer uitstromende bron van genade is, zet de gemeenschap van Trappisten haar gang door de geschiedenis onverstoord verder. Het is ongetwijfeld met die ingesteldheid dat de Abbaye Notre-Dame de Saint-Remy in Rochefort recent een heel nieuw bier onder de doopfond hield: de Rochefort Triple Extra. Officieel gaat het om een oud recept uit 1920 dat terug op de markt wordt gebracht, maar Bierman heeft geleerd dat elk bier een verhaal moet hebben, dus mag ook dit nieuwe bier van hem gerust een aura van degelijkheid en ambacht meekrijgen van bij de geboorte. Belangrijker is evenwel dat ze daarmee in Rochefort voor het eerst in een eeuw terug een blond bier brouwen en dat mag – voor wie de plakkerige donkerbruine gerstenwijnen van de abdij een beetje kent – best wel een opmerkelijke prestatie genoemd worden. Het bier zelf heeft 8,1 % alcohol, een heel mooie bijna pastelgele (wat gesluierde) kleur en dankzij een gulle gift van kruiden en sinaasappelschil een heel uitgesproken citrussmaak en afdronk.

De Triple Extra is daarmee een aangenaam en zomers bier geworden dat de bijzondere verdienste heeft dat het een herkenbare smoel  heeft in het leger aan Trippels dat momenteel al op de markt is. Wat overigens niet wegneemt dat het bier in de hiërarchie van de abdij eigenlijk dichter bij een alcoholisch glas appelsiensap zit dan bij de Rochefort 12 (maar slechts weinig bieren blijven overeind naast dit monumentale bier). Bierman kijkt er alvast naar uit straks, als het tijdgewricht gekanteld is, een grote slok schuimende Triple Extra te nemen op een zonovergoten terras temidden van zijn vrienden en studenten. Zelfrealisatie kent vele vormen en de meeste daarvan zijn dicht bij huis.