Naar goede gewoonte valt bierman bij het bespreken van een bier maar meteen met de deur in huis. Kwestie van achteraf niet te kunnen zeggen dat hij het niet gezegd heeft: Hopus is een monument, een meesterwerk in het glas, het bewijs dat het talent van onze brouwers schier onuitputtelijk is. Meteen erg jammer ook dat ik het bier niet eerder heb opgepikt en pas vorige week heb kunnen degusteren. Er waren nochtans signalen genoeg. Zo schreef Laura, een vriendelijke (en erg beleefde) studente mij een paar maanden geleden nog dat ik de Hopus toch echt een moest proberen. En ook het bierpassiemagazine van rond die tijd had een special over Brasserie Lefebvre’s nieuwste creatie klaar. Ach ja, iedereen maakt fouten zeker en daarmee is bierman geheel vrijwillig – zij het wel uit onwetendheid – zes maanden lang verstoken gebleven van een ronduit subliem bier. Bierman kan zich wel voor de kop slaan van spijt en tot penitentie slechts nadrukkelijk aan elke rechtgeaarde bierliefhebber smeken om alstublieft niet dezelfde fout te maken.
Meteen al de vormgeving van Hopus is er één om staande van achterover te vallen. Terwijl Werner van de Agora (waar Hopus sinds kort ook te verkrijgen is) het de beugel van het flesje deed knallen en inschonk in een ranke kelk, viel biermans mond onwillekeurig een beetje open en kon hij slechts met de inzet van al zijn vermogens vermijden dat een straaltje saliva de mondhoeken deed glanzen. De knal van die beugelfles verraad al dat het bier net iets meer druk zet op het flesje dan een gemiddeld bier en de fijne pareling en rijke schuimkraag vormen hiervan het bewijs. Wat ook getuigt van uitzonderlijke kwaliteit is die nadrukkelijke verzadigde hopgeur die bij het openen van een flesje Hopus meteen vrijkomt. Onwillekeurig draaide bierman zijn hoofd om te kijken welk mooi meisje zo geparfumeerd voorbij kwam, alleen maar om te ontdekken dat het om het bier zelf ging. Het hele bier draait dan ook om vijf soorten vrouwelijke hopbellen die met mout en gist vervlochten worden tot een klein kunstwerkje in het glas. Weliswaar vijf vrouwen in één glas, zo denkt bierman verder volmaakt onschuldig en zonder vrouwonvriendelijke bedoelingen, maar toch geen oorlog. De hopus is blond en zacht. De bodem van het flesje wordt wijselijk in een apart druppelglaasje geserveerd omdat de gist de subtiele smaak volledig zou overheersen. En wat overblijft is een stabiele maar erg lichte body en een smaakbasis van aciditeit en mout. Daarop heeft de brouwer echter een opwindende bries van bitterheid gezet die mijn eeuwig jongenshart spontaan wat sneller deed slaan.
De zoete golf is voorbij. Supergesuikerde stroopbieren met allerlei smaakjes overheersten tot een paar jaar geleden de markt volledig. Vergelijk het gerust met dames die denken dat ze parfum moeten blijven bijspuiten net zolang iemand hen er een compliment over geeft. Maar het breken met deze overvloed aan zoetigheid, maakt de trend die we de laatste jaren in het bierglas kregen des te smaakvoller. Dat is de herontdekking van de basis van het bier, gekoppeld aan het vakmanschap om de massieve basissmaken te temperen, die het geheel moeilijk verteerbaar maken. Het feit dat onze brouwers erin slagen om naast al het klassieke brouwgeweld nog nieuwe bieren te maken die vanaf de eerste slok staan als een huis vervult bierman dan ook met bewondering, dankbaarheid en vooral heel veel dorst. En als u me nu wil excuseren, ik ga maar eens terug naar de Agora.
Meer info: www.brasserielefebvre.be/
Meteen al de vormgeving van Hopus is er één om staande van achterover te vallen. Terwijl Werner van de Agora (waar Hopus sinds kort ook te verkrijgen is) het de beugel van het flesje deed knallen en inschonk in een ranke kelk, viel biermans mond onwillekeurig een beetje open en kon hij slechts met de inzet van al zijn vermogens vermijden dat een straaltje saliva de mondhoeken deed glanzen. De knal van die beugelfles verraad al dat het bier net iets meer druk zet op het flesje dan een gemiddeld bier en de fijne pareling en rijke schuimkraag vormen hiervan het bewijs. Wat ook getuigt van uitzonderlijke kwaliteit is die nadrukkelijke verzadigde hopgeur die bij het openen van een flesje Hopus meteen vrijkomt. Onwillekeurig draaide bierman zijn hoofd om te kijken welk mooi meisje zo geparfumeerd voorbij kwam, alleen maar om te ontdekken dat het om het bier zelf ging. Het hele bier draait dan ook om vijf soorten vrouwelijke hopbellen die met mout en gist vervlochten worden tot een klein kunstwerkje in het glas. Weliswaar vijf vrouwen in één glas, zo denkt bierman verder volmaakt onschuldig en zonder vrouwonvriendelijke bedoelingen, maar toch geen oorlog. De hopus is blond en zacht. De bodem van het flesje wordt wijselijk in een apart druppelglaasje geserveerd omdat de gist de subtiele smaak volledig zou overheersen. En wat overblijft is een stabiele maar erg lichte body en een smaakbasis van aciditeit en mout. Daarop heeft de brouwer echter een opwindende bries van bitterheid gezet die mijn eeuwig jongenshart spontaan wat sneller deed slaan.
De zoete golf is voorbij. Supergesuikerde stroopbieren met allerlei smaakjes overheersten tot een paar jaar geleden de markt volledig. Vergelijk het gerust met dames die denken dat ze parfum moeten blijven bijspuiten net zolang iemand hen er een compliment over geeft. Maar het breken met deze overvloed aan zoetigheid, maakt de trend die we de laatste jaren in het bierglas kregen des te smaakvoller. Dat is de herontdekking van de basis van het bier, gekoppeld aan het vakmanschap om de massieve basissmaken te temperen, die het geheel moeilijk verteerbaar maken. Het feit dat onze brouwers erin slagen om naast al het klassieke brouwgeweld nog nieuwe bieren te maken die vanaf de eerste slok staan als een huis vervult bierman dan ook met bewondering, dankbaarheid en vooral heel veel dorst. En als u me nu wil excuseren, ik ga maar eens terug naar de Agora.
Meer info: www.brasserielefebvre.be/
1 opmerking:
Wel wel, pas nu heb ik de Hopus ontdekt. Op zoek naar meer uitleg over dit heerlijke bier ben ik op uw blog terecht gekomen. Prachtig. Ook dat is een ontdekking. Ik kom zeker nog eens op bezoek!
marrek
Een reactie posten