Vorige week kreeg bierman een klacht van een Nederlander in zijn mailbox dat hij te Vlaamsgezind is en moet stoppen om te schrijven dat Nederlanders slecht bier hebben. Vandaar dat bierman zich deze week wat zal inhouden en dus niet zal schrijven dat Nederlanders slecht bier hebben. Overigens hebben Nederlanders soms ook goed bier, net zoals Belgen soms een goede voetbalmatch spelen: als alles meezit lukt het wel, tot grote tevredenheid van iedereen.
Geen Vlaanderen of Holland dus deze week, dan maar een kijken over de taalgrens. In de laatste uitgave van zijn bierboek slaagt Michael Jackson zaliger erin om welgeteld één regeltje te schrijven over La Gauloise (de Galliër ?). Begrijpelijk omdat er nog 1050 andere bieren in zijn boek moesten, maar toch ook niet helemaal eerlijk gezien de stevige kwaliteit en reputatie van dit bier. La Gauloise is in de eerste plaats een begrip voor de gemiddelde liefhebber die systematisch in café en taverne op de kaart zoekt naar iets wat hij of zij nog niet eerder gedronken heeft. Bierman komt dan ook regelmatig La Gauloise tegen en telkens is het als een blij weerzien met een goede oude vriend waar het aangenaam bij vertoeven is. Altijd weer dezelfde oude onveranderlijke vriend overigens, want in biermans herinnering smaakt La Gauloise vandaag nog steeds hetzelfde als bij het ontstaan zestien jaar geleden en dat is op zich al een opmerkelijke prestatie voor een bier. Enkel het bierglas is in die tijd veranderd van een wat vreemd gevormde beker naar een gezellige dikbuik.
In het geval van La Gauloise hebben de brouwers overigens de traditionele logica een beetje overhoop gehaald en van de bruine een zware doorsmakende variant gemaakt, met een opmerkelijk witte schuimkraag (doorgaans een teken van weinig toegevoegde suikers). De blonde is dan weer eerder als doordrinkbier opgevat: body, bitterheid en alcoholpercentage liggen bij deze telg wat lager. Er is ook een La Gauloise Ambrée die bierman veel te lang geleden heeft gedronken om er nog iets zinnigs over te zeggen. De drie bieren hebben wel een eigen smoel die telkens eerder weinig bitterheid prijsgeeft waardoor de natuurlijke zoetheid van het bier wat beter uitkomt. De schuimkraag is stevig, de kleur rijk en vaak troebel, in de smaak zit veel klassieke mout en graan. Dat maakt dat dit bier zeker ook overeind blijft bij een maaltijd.
Brouwerij Bocq – de plaats waar ze La Gauloise maken - is in 1858 begonnen als een uit de hand gelopen hobby van een locale keuterboer in een gehucht voorbij Namen die dringend zijn graanoverschot kwijt moest. Op de site (www.bocq.be) staan nog een paar bijzonder sfeervolle foto’s van hoe het toen was, maar misschien is er daar sinds die tijd niet zo heel erg veel veranderd. Bierman zou eigenlijk eens moeten gaan kijken. Ze brouwen bij Bocq nog een topbier, Saison Regal en verder nog wat varia waaronder het huismerk van Delhaize en de Blanche De Namur.
De Vlamingen hebben het Belgisch bier in de wereld verspreid, maar de Walen leverden de kwaliteit die nodig was om over de grenzen overeind te blijven. … of misschien was het omgekeerd … of misschien allebei. Nu nog winnen met de voetbal en het leven kan hier niet meer stuk.
Geen Vlaanderen of Holland dus deze week, dan maar een kijken over de taalgrens. In de laatste uitgave van zijn bierboek slaagt Michael Jackson zaliger erin om welgeteld één regeltje te schrijven over La Gauloise (de Galliër ?). Begrijpelijk omdat er nog 1050 andere bieren in zijn boek moesten, maar toch ook niet helemaal eerlijk gezien de stevige kwaliteit en reputatie van dit bier. La Gauloise is in de eerste plaats een begrip voor de gemiddelde liefhebber die systematisch in café en taverne op de kaart zoekt naar iets wat hij of zij nog niet eerder gedronken heeft. Bierman komt dan ook regelmatig La Gauloise tegen en telkens is het als een blij weerzien met een goede oude vriend waar het aangenaam bij vertoeven is. Altijd weer dezelfde oude onveranderlijke vriend overigens, want in biermans herinnering smaakt La Gauloise vandaag nog steeds hetzelfde als bij het ontstaan zestien jaar geleden en dat is op zich al een opmerkelijke prestatie voor een bier. Enkel het bierglas is in die tijd veranderd van een wat vreemd gevormde beker naar een gezellige dikbuik.
In het geval van La Gauloise hebben de brouwers overigens de traditionele logica een beetje overhoop gehaald en van de bruine een zware doorsmakende variant gemaakt, met een opmerkelijk witte schuimkraag (doorgaans een teken van weinig toegevoegde suikers). De blonde is dan weer eerder als doordrinkbier opgevat: body, bitterheid en alcoholpercentage liggen bij deze telg wat lager. Er is ook een La Gauloise Ambrée die bierman veel te lang geleden heeft gedronken om er nog iets zinnigs over te zeggen. De drie bieren hebben wel een eigen smoel die telkens eerder weinig bitterheid prijsgeeft waardoor de natuurlijke zoetheid van het bier wat beter uitkomt. De schuimkraag is stevig, de kleur rijk en vaak troebel, in de smaak zit veel klassieke mout en graan. Dat maakt dat dit bier zeker ook overeind blijft bij een maaltijd.
Brouwerij Bocq – de plaats waar ze La Gauloise maken - is in 1858 begonnen als een uit de hand gelopen hobby van een locale keuterboer in een gehucht voorbij Namen die dringend zijn graanoverschot kwijt moest. Op de site (www.bocq.be) staan nog een paar bijzonder sfeervolle foto’s van hoe het toen was, maar misschien is er daar sinds die tijd niet zo heel erg veel veranderd. Bierman zou eigenlijk eens moeten gaan kijken. Ze brouwen bij Bocq nog een topbier, Saison Regal en verder nog wat varia waaronder het huismerk van Delhaize en de Blanche De Namur.
De Vlamingen hebben het Belgisch bier in de wereld verspreid, maar de Walen leverden de kwaliteit die nodig was om over de grenzen overeind te blijven. … of misschien was het omgekeerd … of misschien allebei. Nu nog winnen met de voetbal en het leven kan hier niet meer stuk.
1 opmerking:
Beste,
Deze bijdrage heb ik graag gelezen. La Gauloise en Blanche de Namur zijn klassebieren, maar té onbekend en bijgevolg onbemind. Dat is niet in het minst te wijten aan de PR van de brouwerij (Brasserie du Bocq in Purnode) zelf. Ik kwam bijvoorbeeld nog geen café tegen dat bijvoorbeeld de 'saison régal' schenkt. Nochtans een bier dat de Palm het vuur aan de schenen zou kunnen leggen. Ik heb nooit goed begrepen dat de brouwerij het vertikt om een degelijke afzetmarkt in eigen land op te bouwen. Je bier verbinden aan een supermarktketen als de 'Lidl' is niet onmiddellijk een visitekaartje. Maar geen nood, mijn bierwinkel gaat op tijd naar Purnode om de voorraad aan te vullen :)
Een reactie posten