In een van de verste uithoeken van dit land, ver voorbij het Ieper van Lernaut en Hauspie, ligt er een rustig stadje met de naam Poperinge. Achter Poperinge, ongeveer een uurtje rijden met paard en kar, ligt het niet onaardige dorpje Proven en nog eens daarachter het laatste gehucht voor de Franse grens: Roesbrugge. Voor de goede verstaander: het gaat hier natuurlijk over Pooprènhe, Proove en Roesbreuhe, namen die u het best uitspreekt zonder lippen of onderkaak te bewéhn. Om een idee te geven van hoe klein Roesbrugge is: het dorpje fungeerde als laatste bevoorradingspost voor het ijzerfront tijdens de eerste wereldoorlog en werd om die reden volledig overdekt. Tijdens de grote watersnood van november 2009 (een mens vergeet snel) zette de, doorgaans eerder rustig kabbelende, IJzer de uitgestrekte buitenwijken van Roesbrugge volledig blank, wat toch een opmerkelijke prestatie is aangezien deze alleen maar bestonden uit velden en grachten (overigens volledig te overzien voor wie op een stoel gaat staan). De kinderen moesten drie dagen met een bootje naar school.
Bierman kent natuurlijk veel volk in de Westhoek, omdat bierman overal volk kent waar het goed is om te leven. Elk jaar opnieuw tijdens de kerstvakantie vult bierman dan ook zijn auto met noodrantsoenen en ehbo-koffers alsook een ruime selectie luxeproducten om uit te delen aan de, van deze zaken vaak gedepriveerde, lokale bevolking. De diepe West-Vlaming (geen slechte kopie zoals Kortrijkenaars die eigenlijk Oost-Vlamingen zijn maar dan aan de verkeerde kant van de provinciegrens of Bruggenaars die toch wereldburgers waren in de Middeleeuwen of Oostendenaars die maar in drie richtingen en de zee kunnen denken), de echte West-Vlaming van Bachten de Kupe (het gebied tussen IJzer, kust en Frankrijk), eet als er volk is gebraad met kroketten. Bovendien staat deze maaltijd steeds in het teken van een geraffineerde sociale machtsstrijk waarbij de gastheer zal proberen de gast gedurende de volledige maaltijd een overvloed aan gebraad met kroketten te blijven aanbieden. Gastvrijheid als overvloed dus en wie niet het dubbele van wat geconsumeerd zal worden kan aanbieden heeft daarin jammerlijk gefaald. Wie niet er niet in slaagt de helft te consumeren van wat wordt aangeboden schiet als gast toch wat tekort. Overigens, nog een ongeschreven wet van de West-Vlaamse gastvrijheid, alles wat aangeboden wordt bij een onverwacht bezoek moet eerst twee keer geweigerd worden.
Het is in deze verre uithoek van het land dat Bierman bij gelegenheid dus nog tafelbier drinkt. Bierman zou lang over tafelbier kunnen praten. Piedboef bijvoorbeeld, voorloper van Jupiler maar nu nog alleen gekend als zoet bruin tafelbier. Het Blonde Bios tafelbier, dat in de Oude Abdij van Drongen geschonken wordt en vol van smaak en metalig in de afdronk is. En natuurlijk de verbazend volle blonde en bruine Bock van Leroy in Boezinge met een alcoholpercentage van maarliefst 1,8 procent). Vreemd dat grote bierkenners in hun dikke boeken hier eigenlijk zelden iets over schrijven. Al die moderne light-, dieet-, alcoholvrije-, Ice-, green- of fruitbieren hebben niet echt die huishoudelijk smaak van bier dat vanzelfsprekend elke dag bij de patatten ’s middags op tafel staat. Food-pairing van zware trappisten met gesmoorde varkensrollade in weet ik veel wat voor saus krijgt toch eigenlijk iets potsierlijks naast een eerlijk stuk gebraad, kroketten, tafelbier van de brouwerij achter de hoek en goed gezelschap. Dat te mogen eten in een dorp langs de Kupe (den IJzer, weet u wel), overdekt in de groten oorlog, de velden die halfverzopen liggen te wachten op den boer en een beetje verder Frankrijk (Vrankrik) is een grote genade.
Tafelbier is de oervorm van bier. Het is de reden waarom bier bestaat, als veilige drank bij de maaltijd. Na een lange zwerftocht langs al onze verheven Vlaamse bieren die nog steeds met voorsprong de beste van de wereld zijn, is het altijd een geruststelling te mogen thuiskomen bij een eerlijk eenvoudig tafelbier met patatten, vlees en groensels … Ik hoop dat u verstaat dat ik wat sentimenteel word.
Bierman kent natuurlijk veel volk in de Westhoek, omdat bierman overal volk kent waar het goed is om te leven. Elk jaar opnieuw tijdens de kerstvakantie vult bierman dan ook zijn auto met noodrantsoenen en ehbo-koffers alsook een ruime selectie luxeproducten om uit te delen aan de, van deze zaken vaak gedepriveerde, lokale bevolking. De diepe West-Vlaming (geen slechte kopie zoals Kortrijkenaars die eigenlijk Oost-Vlamingen zijn maar dan aan de verkeerde kant van de provinciegrens of Bruggenaars die toch wereldburgers waren in de Middeleeuwen of Oostendenaars die maar in drie richtingen en de zee kunnen denken), de echte West-Vlaming van Bachten de Kupe (het gebied tussen IJzer, kust en Frankrijk), eet als er volk is gebraad met kroketten. Bovendien staat deze maaltijd steeds in het teken van een geraffineerde sociale machtsstrijk waarbij de gastheer zal proberen de gast gedurende de volledige maaltijd een overvloed aan gebraad met kroketten te blijven aanbieden. Gastvrijheid als overvloed dus en wie niet het dubbele van wat geconsumeerd zal worden kan aanbieden heeft daarin jammerlijk gefaald. Wie niet er niet in slaagt de helft te consumeren van wat wordt aangeboden schiet als gast toch wat tekort. Overigens, nog een ongeschreven wet van de West-Vlaamse gastvrijheid, alles wat aangeboden wordt bij een onverwacht bezoek moet eerst twee keer geweigerd worden.
Het is in deze verre uithoek van het land dat Bierman bij gelegenheid dus nog tafelbier drinkt. Bierman zou lang over tafelbier kunnen praten. Piedboef bijvoorbeeld, voorloper van Jupiler maar nu nog alleen gekend als zoet bruin tafelbier. Het Blonde Bios tafelbier, dat in de Oude Abdij van Drongen geschonken wordt en vol van smaak en metalig in de afdronk is. En natuurlijk de verbazend volle blonde en bruine Bock van Leroy in Boezinge met een alcoholpercentage van maarliefst 1,8 procent). Vreemd dat grote bierkenners in hun dikke boeken hier eigenlijk zelden iets over schrijven. Al die moderne light-, dieet-, alcoholvrije-, Ice-, green- of fruitbieren hebben niet echt die huishoudelijk smaak van bier dat vanzelfsprekend elke dag bij de patatten ’s middags op tafel staat. Food-pairing van zware trappisten met gesmoorde varkensrollade in weet ik veel wat voor saus krijgt toch eigenlijk iets potsierlijks naast een eerlijk stuk gebraad, kroketten, tafelbier van de brouwerij achter de hoek en goed gezelschap. Dat te mogen eten in een dorp langs de Kupe (den IJzer, weet u wel), overdekt in de groten oorlog, de velden die halfverzopen liggen te wachten op den boer en een beetje verder Frankrijk (Vrankrik) is een grote genade.
Tafelbier is de oervorm van bier. Het is de reden waarom bier bestaat, als veilige drank bij de maaltijd. Na een lange zwerftocht langs al onze verheven Vlaamse bieren die nog steeds met voorsprong de beste van de wereld zijn, is het altijd een geruststelling te mogen thuiskomen bij een eerlijk eenvoudig tafelbier met patatten, vlees en groensels … Ik hoop dat u verstaat dat ik wat sentimenteel word.
1 opmerking:
Goedtafelbieren, bij voorkeur amber, daar wil ik meer van weten.
Een reactie posten