Volgens een recente telling, die in de aanloop naar de boekenbeurs en feestdagen meteen ook in boekvorm verschijnt, zijn er ongeveer 1130 unieke bieren in ons Belgenland. Voor de volledigheid merkt Bierman meteen even op dat de verdienste van het in kaart brengen van al deze brouwsels zeker niet onderschat mag worden. Het was alweer van 2007 geleden dat de vorige telling geschiedde en van voor die tijd kent Bierman alleen het Bierjaarboek (uitg. Kosmos) dat in 1995-1996 voor het laatst werd uitgegeven. Daarin werden toen 128 brouwerijen opgelijst met ongeveer 1500 merken (inclusief etiketbieren). Kleine brouwerijen zullen vroeger wel meer voor de locale afzetmarkt gebrouwd hebben, terwijl het nu eerder export de levensnoodzakelijke garantie vormt voor een voldoende afzet. Overigens zou het wel een interessante studie zijn om te kijken hoeveel bieren er vandaag nog overblijven uit de late streekbierentijd en (maar dat zal wel een pak moeilijker zijn) of ze nog volgens hetzelfde recept gebrouwen worden.
Een oordeel over elk van deze bieren spreekt auteur-verzamelaar Hilde Deweer niet uit. Vermoedelijk evenzeer om inhoudelijke redenen als om het zuiver praktische gegeven dat meer dan duizend bieren proeven geen eenvoudig opgave mag heten. Maar om bier te beoordelen op intrinsieke kwaliteiten hebt u natuurlijk in opklimmende volgorde van relevantie uw eigen gezonde oordeel, Bierman en de rest van de wereld.
Toch blijft het vreemd dat zo weinig boeken, tijdschriften of TV-programma’s zich hieraan wagen. Zouden brouwers snel boos worden en een of andere genadeloze vorm van vergelding achter de hand hebben voor wie het aandurft om pakweg Kriek Belle-Vue brol te noemen?
Over naar de orde van de dag dan maar: één (of drie) van die 1320 bieren die opgelijst worden in bovenstaande publicatie is Val-Dieu en Bierman gaat daar nu een oordeel over vellen. Er zijn exclusieve bier die met geen mogelijkheid op een legale manier te verwerven zijn en er zijn voor de hand liggende bieren die bijna overal gewoon van het schap te nemen zijn in de lokale supermarkt. Val-Dieu behoort zonder twijfel tot die laatste categorie van bieren die doorgaans genegeerd worden door de zwarte markt. Toch behoort dit bier ook tot het selecte clubje van erkende Belgische abdijbieren en daarin slaat het zeker geen slecht figuur. De aantoonbare band van Val-Dieu met een abdij gaat terug tot het feit dat de brouwerij gelegen is in de pachthoeve van de 13e eeuwse Cisterciënzerabdij van Aubel die de Fransen in een opstoot van vrijheid, gelijkheid en broederlijkheid volledig met de grond gelijk hebben gemaakt.
Hadden ze hun eigen abdijen niet kunnen afbreken in plaats van bij ons de boel wat te komen verzieken, zo hoort Bierman u al denken, maar dat hebben de Fransen ook gedaan. Er staat bij onze zuiderburen eveneens geen katholieke steen meer op de andere, behalve wat te schoon of te veel werk was om af te breken. Wat langs de andere kant ook weer kosten bespaart voor verwarming en monumentenzorg en ruimte vrijmaakt voor nieuwe verkavelingen. En zo heeft alle ook zijn goede kant.
U merkt zonder twijfel, beste lezer, dat Bierman nog een gebenedijd woord heeft gebezigd over het bier Val-Dieu zelf. Dat is in de eerste plaats omdat Val-Dieu niet meteen het toonbeeld is van innovatie. Ze hebben een blonde, bruine en Tripel variant, wat alvast geen revolutie mag heten in Abdijbierenland. Maar de blonde smaakt wel zoals lekker blond bier moet smaken en dat is al heel wat: wat karakter maar niet teveel, wat mout maar niet teveel, wat hop maar niet te veel en 6 procent alcohol (wat niet teveel is). Overigens zijn dit stuk voor stuk eigenschappen die heel wat collega’s van Val-Dieu, die nota bene ook het label van erkende Belgische abdijbieren in het vaandel dragen, mankeren (Zij het dan niet elk bier alle gebreken tegelijk). Hoe dan ook: niet alle Abdijbieren zijn goed gemaakt en niet alle brouwers van Abdijbieren zijn zo eerlijk om zelfs de Blonde te laten hergisten op de fles zodat die nog aangenaam drinken is. En zo beste lezer, is het niet omdat bieren naast elkaar in het rek van de supermarkt staan, dat het niet uitmaakt wat uiteindelijk in de kar terechtkomt. Maar Val-Dieu, goed geschonken en op temperatuur, is wel de moeite waard.
Een oordeel over elk van deze bieren spreekt auteur-verzamelaar Hilde Deweer niet uit. Vermoedelijk evenzeer om inhoudelijke redenen als om het zuiver praktische gegeven dat meer dan duizend bieren proeven geen eenvoudig opgave mag heten. Maar om bier te beoordelen op intrinsieke kwaliteiten hebt u natuurlijk in opklimmende volgorde van relevantie uw eigen gezonde oordeel, Bierman en de rest van de wereld.
Toch blijft het vreemd dat zo weinig boeken, tijdschriften of TV-programma’s zich hieraan wagen. Zouden brouwers snel boos worden en een of andere genadeloze vorm van vergelding achter de hand hebben voor wie het aandurft om pakweg Kriek Belle-Vue brol te noemen?
Over naar de orde van de dag dan maar: één (of drie) van die 1320 bieren die opgelijst worden in bovenstaande publicatie is Val-Dieu en Bierman gaat daar nu een oordeel over vellen. Er zijn exclusieve bier die met geen mogelijkheid op een legale manier te verwerven zijn en er zijn voor de hand liggende bieren die bijna overal gewoon van het schap te nemen zijn in de lokale supermarkt. Val-Dieu behoort zonder twijfel tot die laatste categorie van bieren die doorgaans genegeerd worden door de zwarte markt. Toch behoort dit bier ook tot het selecte clubje van erkende Belgische abdijbieren en daarin slaat het zeker geen slecht figuur. De aantoonbare band van Val-Dieu met een abdij gaat terug tot het feit dat de brouwerij gelegen is in de pachthoeve van de 13e eeuwse Cisterciënzerabdij van Aubel die de Fransen in een opstoot van vrijheid, gelijkheid en broederlijkheid volledig met de grond gelijk hebben gemaakt.
Hadden ze hun eigen abdijen niet kunnen afbreken in plaats van bij ons de boel wat te komen verzieken, zo hoort Bierman u al denken, maar dat hebben de Fransen ook gedaan. Er staat bij onze zuiderburen eveneens geen katholieke steen meer op de andere, behalve wat te schoon of te veel werk was om af te breken. Wat langs de andere kant ook weer kosten bespaart voor verwarming en monumentenzorg en ruimte vrijmaakt voor nieuwe verkavelingen. En zo heeft alle ook zijn goede kant.
U merkt zonder twijfel, beste lezer, dat Bierman nog een gebenedijd woord heeft gebezigd over het bier Val-Dieu zelf. Dat is in de eerste plaats omdat Val-Dieu niet meteen het toonbeeld is van innovatie. Ze hebben een blonde, bruine en Tripel variant, wat alvast geen revolutie mag heten in Abdijbierenland. Maar de blonde smaakt wel zoals lekker blond bier moet smaken en dat is al heel wat: wat karakter maar niet teveel, wat mout maar niet teveel, wat hop maar niet te veel en 6 procent alcohol (wat niet teveel is). Overigens zijn dit stuk voor stuk eigenschappen die heel wat collega’s van Val-Dieu, die nota bene ook het label van erkende Belgische abdijbieren in het vaandel dragen, mankeren (Zij het dan niet elk bier alle gebreken tegelijk). Hoe dan ook: niet alle Abdijbieren zijn goed gemaakt en niet alle brouwers van Abdijbieren zijn zo eerlijk om zelfs de Blonde te laten hergisten op de fles zodat die nog aangenaam drinken is. En zo beste lezer, is het niet omdat bieren naast elkaar in het rek van de supermarkt staan, dat het niet uitmaakt wat uiteindelijk in de kar terechtkomt. Maar Val-Dieu, goed geschonken en op temperatuur, is wel de moeite waard.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten