Ten Duinen - St. Idesbald

Afgelopen kerst was Bierman op vakantie in St. Idesbald. Het meest verheven gehucht van onze meest verheven kustgemeente alwaar Bierman zich, tot zijn niet geheel geveinsde opluchting, zonder bijzondere controle van identiteit, gezondheid en inhoud van de autokoffer vrij kon verplaatsen. voor een late omschakeling naar Champagne- en Chateau-Lafite-man bleek helaas geen tijd meer te zijn en ook een lidmaatschap bij de lokale golf- of jachtclub behoorde om verschillende redenen niet tot de mogelijkheden. Wat wel goed lukte was vliegeren op het strand bij een milde orkaanwind en een bezoek brengen aan het bakkerijmuseum in Veurne.

Tot Biermans grote vreugde verkocht de lokale supermarkt bovendien ook een gamma bieren onder de naam St. Idesbald en Ten Duinen. Geheel uit professionele overwegingen en ter verheffing van volk en lokale middenstand besloot Bierman dan maar om zich ter plaatse in deze opmerkelijke materie in te graven. Een bier bespreken is natuurlijk in de eerste plaats een goed verhaal vertellen. Weg met neutrale, merkloze proefglazen, weg met geblinddoekt bier proeven in een witte kamer zonder ramen en vooral weg met eindeloos voortkabbelende smaakbeschrijvingen. Van een brouwer verwacht Bierman dat zijn bier degelijk is en dat hij over zijn bier een goed verhaal kan vertellen en laat dat laatste nu net het geval zijn bij Ten Duinen. 

De eeuwenoude abdij Ten Duinen in Koksijde werd na de Franse revolutie, in naam van vrijheid, gelijkheid en broederlijkheid, vakkundig met de grond gelijk gemaakt. Vandaag wordt de site ontsloten middels een hypermodern museum waar zelf de kleine Biermannetjes zonder problemen een paar uur in konden rondlopen terwijl buiten de grootste storm van het afgelopen decennium het land teisterde. Ongeveer elk aspect van het leven in de abdij komt aan bod tijdens de interactieve en airconditioned wandeling doorheen het museum, behalve misschien de inhoud van het geloof van de paters. Bierman is er nog altijd niet uit of dit een bewuste keuze is van de makers of dat dit alles eerder verondersteld wordt als parate kennis in het hart van Katholiek West-Vlaanderen.

In de abdij, zo bleek nog, liepen doorheen de eeuwen heel wat opmerkelijke mensen rond. Zo was de derde abt van de duinenabdij een zekere Idesbald Van Der Gracht die tot op vandaag bekend staat om zijn bekwaam leiderschap en goede werken en om het wat vreemde (maar in een ver verleden zeer gewaardeerde) feit dat zijn lichaam na 457 jaar bij een eerste opgraving nauwelijks sporen ontbinding vertoonde. Na zijn heiligverklaring werd hij patroon van de Vlaamse Adel, de polderboeren, vissers en kustbewoners.

Veel spannender is het tragische liefdesverhaal van de tweede abt van de abdij, Robrecht, wiens keuze voor het abdijleven deels ingegeven werd door een onmogelijke liefde voor Mathilde. Sporen van de politieke, levenbeschouwelijke en menselijke beweegredenen van deze twee mensen, die van elkaar hielden maar niet voor elkaar konden kiezen, zijn terug te vinden in hun nagelaten brieven, de oude kroniek van Gelbertust van Brugge en in een mooie historische dubbelroman van Vic De Donder (Zonsverduistering boven Brugge en Mathilde en de Monnik) uitgegeven bij het Davidsfonds.

Over het bier zelf valt natuurlijk ook nog wat te zeggen. De vier variaties van het St. Idesbaldbier worden gebrouwen in Brouwerij Huyghe in Melle. Het zijn de nogal voor de hand liggende St-Idesbald blond - 6,2%, St-Idesbald bruin - 8%, St-Idesbald tripel - 9% en Ten Duinen Rousse - 7%. Geen van deze bieren sloeg Bierman dusdanig achterover dat zijn lichaam 457 jaar later nog ongeschonden opgegraven zou kunnen worden, maar dat voorrecht is slechts weinig mensen en bieren gegeven. Maar op de gezondheid van Robrecht en Mathilde, Den Heiligen Idesbald en de oude glorie van Ten Duinen is Bierman wel steeds bereid een stevige dubbel drinken. Bij het lezen van de romans van Vic De Donder mag een smakelijke St. Idesbald Trippel zeker niet ontbreken. En na een frisse duik in de Noordzee aan het strand van St. Idesbald kan een Ten Duinen Rousse deugd doen. Het zijn en blijven smakelijke bieren die een mooi verhaal vertellen. 

Brouwerij Huyge (Delirium Tremens, campus, Mongozo en Floris) is overigens dit jaar van een mooie oude industriële site in Neo-Vlaamse betonbouw vorig jaar volledig verbouwd door een bloedmooie en strakke industriële brouwsite met veel glas en staal. Daarmee zijn ze alvast klaar om ook de komende decennia steeds verder de wereld te veroveren.

Ps: Ten Duinen bleek al ver voor de Franse Revolutie onder het zand verdwenen te zijn. Jammer voor de Fransen die de abdij daardoor niet meer konden afbreken en jammer voor Bierman aan wie de wereld blijkbaar geen groot historicus verloren heeft. :-)