Nello en Patrasche

Kolder en schimpscheuten zijn vanzelfsprekend een dankbaar medium om tekstjes op te leuken, maar diep van binnen is Bierman een ambitieuze mens die met graagte enige didactische wetenswaardigheden met zijn wat minder geïnformeerde tijdgenoten deelt. Niet dat aan Bierman een grote pedagoog is verloren gegaan, maar ergens koestert hij toch de illusie dat zijn woorden op een of andere manier de mensheid een weinig opstuwen in de vaart der volkeren, al was het maar de dikte van een bierkaartje. Vandaar dan ook dat het hem  een waar genoegen is om in wat volgt iets over Nello en Patrache te kunnen vertellen.

Nello’s blond en Patrache Dubbel zijn de namen die brouwer de Arend uit Hoboken (een gehucht van Antwerpen) aan twee opmerkelijke bieren heeft gegeven. De reden hiervoor zal vermoedelijk te vinden zijn in het feit dat deze twee figuren (één ervan is een hond) meer volk naar Antwerpen lokken dan het MAS en het Bouwcentrum samen. “Als al dat volk voor die twee gasten naar hier komt, dan drinken ze misschien ook een bier dat ik dezelfde naam heb gegeven”, zo hoort Bierman de ondernemende brouwer al denken, en gelijk heeft hij. Maar daarbij houdt het natuurlijk niet op, want zoals dat hoort bij alle goede namen, is ook aan deze twee een opmerkelijk verhaal verbonden. Een Engelse mevrouw schreef namelijk in volle Romantiek (1872) een boek waarin Nello en Patrasche opdraven als hoofdfiguren. In het geval van de hond valt dit overigens letterlijk te nemen aangezien deze vol overtuiging voor de toen gebruikelijke hondenkar wordt gespannen. De twee hoofdfiguren sterven verder nog voor een schilderij van Rubens in de kathedraal van Antwerpen na een leven vol miserie. Een leven overigens dat ons nuchtere Vlamingen eerder onbewogen laat, maar vooral in Japan en Amerika de harten der mensen heeft aangegrepen. En daarmee heeft dit boek alvast toch die verdienste dat Amerikanen en Japanners geen Rubens meer kunnen bekijken zonder aan een dode hond te denken (of zouden ze aan Rubens denken als ze een hond zien?).

Net als de rest van Vlaanderen laten dit soort bleitverhalen ook Bierman volledig koud. De dag moet nog geboren worden waarop Bierman zijn emoties – zo hij die al zou hebben - gaat projecteren op fictieve verhalen over stervende kinderen en hun nog veel meer vol menselijke emoties geprojecteerde dieren. Dat was in de 19^e eeuw al goedkoop (voor de roman heette dit genre toen nog gewoon opera – waarbij het verhaal onverstaanbaar werd gezongen … afgewisseld met liederen…) en dat is het vandaag nog altijd. Daarvoor is er ook teveel echte miserie in de wereld. Maar over smaken valt niet te twisten en dus figureren Nello en Patrasche meer dan honderd jaar na datum niet enkel als romanfiguren, of in afgeleide vorm als hoofdpersonages van een gelijknamige tekenfilm, TV-serie en strip van Suske en Wiske, maar ook als betere toeristenval, als standbeeld ergens in Hoboken en als gedenkplaat voor de kathedraal van Antwerpen. Wie de optie ‘foto’s” aanklikt op google maps bij de locatie van deze twee belangrijke artefacten kan ze bekijken vanuit alle mogelijke hoeken en met Japanners en Amerikanen in alle mogelijke soorten, vormen en maten, en ja ook poses.

Over smaken valt ten tweede malen niet te twisten. Hoewel de brouwer in theorie alle redenen had om van zijn Nello's blond en Patrasche dubbel goedkope brol te maken, aangezien toeristen doorgaans geen terugkerende klanten zijn, heeft hij duidelijk niet voor de gemakkelijkste weg gekozen. Geen toeristenval dus, maar eerlijke, ambachtelijke bieren die de reputatie van Belgische Bieren in Japan en Amerika zeker geen oneer aandoen.

De Nello blond is een bier met veel dragende moutsmaak en duidelijk bovengemiddelde productiewaarden. De Patrasche Dubbel scoort zowaar nog een pak beter met een volledig palet aan bruine smaken en een aangenaam en goed geïntegreerde alcoholtoets. Goed gemaakte bieren met een verhaal, in dit geval zelfs een roman, zo heeft Bierman ze graag.

(Nog even vermelden dat Brouwerij de Arend pas sinds 2003 terug de draad van het brouwen opnam. De brouwerij was lange tijd enkel een gewone drankhandel en als Bierman het goed begrepen heeft werd er op de site in Hoboken nooit eerder gebrouwen, wel door dezelfde brouwfamilie van 1896 tot 1955 in Stekene.)