De afgelopen week werd bierman geteisterd door drie plagen die hem het gevoel gaven – na successievelijk en redelijk meedogenloos hun onheil afgewerkt te hebben - dat op zijn Duvel geen schuim meer stond, maar eerder zure opgeklopte eiwitvlokken. Als eerste bron van ondraaglijk lijden noemt bierman natuurlijk het feit dat de PC Gameplay, het gamesmagazine waarop bierman als ongeveer 200 jaar een abonnement heeft lopen, multiplatform is gegaan. Nu breekt mijn klomp en gebruiken kabouters de stukken om hun stoof aan te steken, denkt bierman dan (en met hem waarschijnlijk de rest van geabonneerd Vlaanderen). Bierman gaat toch echt geen geld betalen om te lezen over Wii Sports Resort, de nieuwe Nintendo DS Croque Monsieur Sim of godbetert Kleiduifschieten op de Kinekt (met extra minigames: de staande en liggende wip). Van PC exclusive naar Multiplatform gaan, dat is ongeveer hetzelfde als naast biertekstjes ook over Cola en Fristi te beginnen schrijven. Het kan wel, maar is er ook publiek voor? Bestaat er ook een Kirby met zombies? DAT is multiplatform.
De tweede ramp die bierman vorige week trof was de treinstaking. Niet dat bierman zich stoort aan treinstakingen. Ze mogen van hem bij de Belgische spoorwegen gerust alle dagen het werk neerleggen tot bescherming en verheffing van het verzamelde proletariaat. Bierman wil zich voor de goede zaak gerust verplicht blijvend opofferen en begrijpt volledig dat hij solidair moet zijn. Bovendien heeft Bierman het resulterende nationale verkeersinfarct veilig thuis doorstaan. Blijft alleen de vreugde omwille van het succes van deze actie en het vredige besef dat sociale verworvenheden van iedereen onverkort behouden blijven. Het was tenslotte in ons aller belang dat het treinpersoneel thuisbleef.
Nee, de eigenlijke ramp was natuurlijk het langzaam doorbrekende besef dat – moest bierman zelf staken – niemand het zou merken. Ze zouden waarschijnlijk zelfs geen witruimte voorzien waar anders zijn gevleugelde zouden staan. DAT is hard.
Tot overmaat van ramp moest bierman vorige week ook naar Duitsland. Net als treinstakingen en Multiplatform boekjes heeft bierman in principe overigens geen enkel probleem met Duitsland. Het is een erg mooi land met erg sympathieke mensen en een taal die mooier klinkt dan deze van Baudelaire. Maar het kloppende economische hart van Europa is tot nader order geen bierland. Ze beweren daar van wel natuurlijk, maar ze zijn het écht niet.
In Duitsland aangekomen besloot Bierman, wijs als hij is, zich in eerste instantie te beperken tot de Duitse Pils. Maar toen de eentonigheid toesloeg, bleken er verder alleen maar halve liters witte Kolsch of Edinger of whatever op de kaart te staan en in een zeldzaam geval een donker(!) witbier dat de naam Alt draagt. Donker witbier dat is dus tarwebier van donkere mout of zo. Op zich eigenlijk wel een verfrissend idee, maar niet als het de enige en meest verheven bron van innovatie van de afgelopen drie eeuwen. Het is niet omdat heel Beieren overdekt wordt met een tent in oktober en zich een collectief delirium zuipt aan zuivere pils dat Duitsland een bierland is. Bij ons leggen ze de Westvleteren in de Colruyt. DAT is een bierland.
De tweede ramp die bierman vorige week trof was de treinstaking. Niet dat bierman zich stoort aan treinstakingen. Ze mogen van hem bij de Belgische spoorwegen gerust alle dagen het werk neerleggen tot bescherming en verheffing van het verzamelde proletariaat. Bierman wil zich voor de goede zaak gerust verplicht blijvend opofferen en begrijpt volledig dat hij solidair moet zijn. Bovendien heeft Bierman het resulterende nationale verkeersinfarct veilig thuis doorstaan. Blijft alleen de vreugde omwille van het succes van deze actie en het vredige besef dat sociale verworvenheden van iedereen onverkort behouden blijven. Het was tenslotte in ons aller belang dat het treinpersoneel thuisbleef.
Nee, de eigenlijke ramp was natuurlijk het langzaam doorbrekende besef dat – moest bierman zelf staken – niemand het zou merken. Ze zouden waarschijnlijk zelfs geen witruimte voorzien waar anders zijn gevleugelde zouden staan. DAT is hard.
Tot overmaat van ramp moest bierman vorige week ook naar Duitsland. Net als treinstakingen en Multiplatform boekjes heeft bierman in principe overigens geen enkel probleem met Duitsland. Het is een erg mooi land met erg sympathieke mensen en een taal die mooier klinkt dan deze van Baudelaire. Maar het kloppende economische hart van Europa is tot nader order geen bierland. Ze beweren daar van wel natuurlijk, maar ze zijn het écht niet.
In Duitsland aangekomen besloot Bierman, wijs als hij is, zich in eerste instantie te beperken tot de Duitse Pils. Maar toen de eentonigheid toesloeg, bleken er verder alleen maar halve liters witte Kolsch of Edinger of whatever op de kaart te staan en in een zeldzaam geval een donker(!) witbier dat de naam Alt draagt. Donker witbier dat is dus tarwebier van donkere mout of zo. Op zich eigenlijk wel een verfrissend idee, maar niet als het de enige en meest verheven bron van innovatie van de afgelopen drie eeuwen. Het is niet omdat heel Beieren overdekt wordt met een tent in oktober en zich een collectief delirium zuipt aan zuivere pils dat Duitsland een bierland is. Bij ons leggen ze de Westvleteren in de Colruyt. DAT is een bierland.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten