Hertog Jan Grand Prestige

Omdat Bierman veel liever wat onzin bij elkaar harkt over smakelijke bieren dan over commerciële brol, moet het ondertussen al vele maanden geleden zijn dat er nog eens een minderwaardig brouwsel de revue passeerde.  Helaas komt aan alle goede dingen een eind en ook Biermans besprekingen van een quasi eindeloze reeks topbieren wordt bij deze even afgewisseld met een bier dat de moeite van het drinken amper waard is.

De brouwerij zelf is gelegen aan de Maas en vormt op zich wel een mooi complex. Ze heeft inmiddels meer dan 100 jaar geschiedenis achter de rug, inclusief kapotgeschoten brouwzaal tijdens de tweede wereldoorlog en een overstroming van de Maas in 1993. Een brouwerij met een stamboom is alvast een veelbelovend begin en ook de makers van het etiket van de Grand Prestige hebben zich geen moeit bespaard om hun bier dik in de verf te zetten. Het feit dat een bier zoet en bitter is en veel alcohol bevat is blijkbaar voldoende om het op het etiket als gerstewijn te kunnen omschrijven. Maar bij het proeven van dit bier moest Bierman, geheel in Hollandse context, onwillekeurig denken aan het eeuwenoude raadsel: het is oranje, en het hangt in een boom en het roept: “ik ben een appelsien”. Het antwoord is een mandarijntje met een dikke nek (voor de Nederlanders: een zelfingenomen mandarijntje). Om maar te zeggen dat de Grand Prestige zich verhoudt tot een Barley Wine als een mandarijn tot een sinaasappel. Het bier haalt wel degelijk het niveau van een redelijke dubbel, maar in Biermans beleving blijft het ver verwijderd van een Gerstewijn. Om het etiket van zelfverklaarde Gerstewijn waar te maken, blijft het bier zitten met een stevig gebrek dat echte gerstewijnen als pakweg Rochefort of Westvleteren niet hebben: teveel alcohol voor te weinig smaak.

Wie dit al erg vindt, kijkt nu best even weg. Want bij de ingrediënten staan verder nog redelijk schaamteloos tarwezetmeel (zoet en alcohol weet u wel) en godbetert E150c opgelijst. Heeft Bierman even niet opgelet? Is het nu plots in orde om kleurstof in bier te gebruiken of zo? E150c is een wat vage omschrijving natuurlijk, maar gelukkig lijst het alwetende Wikipedia alle kleurstoffen voor de argeloze consument netjes op. E150 is Karamel, E150c is Ammoniakaramel en er is nog een andere versie met sulfieten, een stof die u waarschijnlijk kent van het wat vervelende feit dat ze in elke fles rode wijn zit. Ja, denkt Bierman dan bij zichzelf, waarschijnlijk zal hij weer iets gemist hebben en veel te snel conclusies trekken, maar zo kan toch iedereen van een dubbel een gerstewijn maken: gewoon besparen op de mout en karamel bijkappen. E150c, Ammoniakaramel… de realiteit overtreft toch erg vaak de fictie.

Bij deze doet Bierman een warme oproep aan alle lezers om hem elk bier met naam en toenaam te melden die dit soort praktijken toepast. Kleurstof en bewaarmiddelen horen niet in bier en tekstjes over bieren waarin wel E-nummers zijn erg makkelijk te schrijven. Zij het dat ze na een tijdje wel wat eentonig zouden beginnen worden.

Voor de volledigheid heeft Bierman heef ook de Hertog Jan Primator gedronken, maar tegen dan had hij al geen goesting meer om er nog veel over na te denken. Er zat geen kleurstof in, dat is al iets.