Stepa Tripel

Volgens het etiket is Stepa suikervrij Tripel bier, een gegeven dat Bierman – en met hem zonder twijfel het deel van bierminnend Vlaanderen dat geen diabeet is – gillend doet weglopen richting het eerste beste publieke huis om zich de verdrinken in sloten brouwsels van wat daar ook maar voor handen placht te zijn. Suikervrij is nu eenmaal niet cool en tot nader order zal het dat de komende jaren ook niet worden.

Voor dit bier pleit evenwel dat het gebrouwen wordt in de proefbrouwerij in Lochristi, vanwaar Bierman nog nooit iets slechts heeft geproefd. Dus als iemand iets treffelijks kan brouwen zonder suiker dan zullen zij het wel zijn zeker. Bovendien blijkt de Stepa Tripel ook hergist te zijn op de fles, wat het predicaat tripel bijgevolg zeer terecht maakt. De productiewaarde van de Stepa Tripel overstijgt dus met een grote factor die van soortgelijke bieren met een fysieke beperking (alcoholvrije bieren bijvoorbeeld).

En nu het toch over alcohol gaat: In de chemieles heeft de professor van dienst altijd wijsgemaakt aan Bierman (die toen overigens nog bierkind was) dat elke alcoholmolecule middels vitamine B2 in de lever wordt afgebroken tot zes suikermoleculen. Over welke vitamines het juist gaat en hoeveel suiker er in alcohol zit, is misschien doorheen de jaren het stof der tijd neergedaald, maar het Stepabier heeft 6 % alchohol en volgens Bierman moet dat na afbraak dan toch nog steeds neerkomen op een redelijk stevige hoeveelheid suiker. Helemaal onschuldig is dat toch ook weer niet denkt Bierman dan bij zichzelf. Of zit er subtiele een denkfout in zijn redenering en is er een professor die hier kan nuanceren (op het etiket staat prof. Jan M.C. Geuns vermeld, dus waarschijnlijk zal het wel veilig zijn, want een professor weet wat hij doet en een professor op een bieretiket is toch een geruststelling)? En wat met bieren als Orval of oude Gueuze, waarvan Bierman altijd heeft gehoord dat ze amper restssuikers bevatten? Al bij al een bier dus dat wel wat vragen oproept, maar dat neemt zeker niet weg dat het een lovenswaardig gegeven is dat brouwers bier trachten te maken voor mensen die doorgaans uitgesloten zijn van dit verheven product.

De zoete smaak van het bier komt Steviolglycosiden, ook bekend als de zoetstof uit de bladeren van de Steviaplant (een soort exotische zonnebloem). Het is een nieuwe suikervervanger die rondjes loop rond aspartaam (E951) en het etiket toont geheel toepasselijk een soort gestileerde versie van deze bloemetjes die zonder twijfel weldra in tientallen voedingsmiddelen terug te vinden zullen zijn. Deze zoetstof werd namelijk in 2010 vrijgegeven voor gebruik in voedingsmiddelen door de Europese Unie.

Zoet en bitter zijn twee smaken die overigens redelijk stevig aanwezig in dit bier. Misschien is het maar een idee maar het lijkt niet echt alsof ze samen tot een goede combinatie komen. De zoete smaak vormt niet echt een vanzelfsprekend onderdeel van dit bier, maar blijft er ergens onder hangen. Toch komt Stepa bier redelijk dicht bij de smaak van een originele, zij het lichte interpretatie, van een echte tripel. Mensen die geen suiker mogen consumeren, om wat voor reden dan ook hebben hier een echt alternatief voor een tripel voorhanden. Voor anderen is Stepa bier een eenmalig aardigheidje, niet slecht, maar ook niet iets om spontaan uit de kelder te halen als er nog eens volk over de vloer komt.

Lang leve Stepa Tripel dus en op naar het volgende bier !