St. Ambrosius blond en bruin

Bierman was enige tijd geleden in de Grand Bazar, die tegenwoordig als het franse woord voor kruispunt door het leven moet. In alle eerlijkheid moet Bierman toegeven dan hij daar vooral was om zijn leeggoed in de automaat te steken, omdat hij met geen mogelijkheid kan onthouden in welke winkels hij al zijn bierflesjes bij elkaar heeft gesprokkeld en een automaat er nu eenmaal om bekend staat dat deze geen lastige vragen stelt, genre: “heeft u dit bier hier wel gekocht?”. U kent ongetwijfeld dit probleem, waarmee zowat elke rechtgeaarde bierliefhebber ten gezette tijde geconfronteerd placht te worden. Bij deze wil Bierman van de gelegenheid gebruik maken om zijn erkentelijkheid tegenover de “kruispunt” uit te drukken vanwege het feit dat ze aan de mensheid deze toch wel eerder waardevolle dienst willen bewijzen.

Binnen in de winkel stonden overigens de voor de hand liggende bieren mooi op een rijtje en na kilometers rayonruimte te hebben doorkruist, gevuld met multinationalderivaten (die daar natuurlijk recht op hebben omdat ze er tenslotte ook voor betalen), viel Biermans oog op een bier dat hij nog niet eerder was tegengekomen: St. Ambrosius. De spontane vreugde bij deze nieuwe ontdekking werd weliswaar redelijk snel getemperd door de vaststelling dat dit bier het nieuwe hooggegiste huismerk van voorgenoemd grootwarenhuis was, gekoppeld aan de ervaring dat gegiste huismerken doorgaans niet dezelfde kwaliteit bieden als pakweg de droge voeding. Edoch, ook het uitstekende Corsendonk (als Bierman’s geheugen hem niet in de steek laat), is ooit begonnen als Aldibier en bovendien heeft Bierman nu eenmaal een open en kritische geest, een stevig ontwikkelde nieuwsgierigheid en in dit specifieke geval ook een tegoedbonnetje van het ingeleverde leeggoed en dus besloot hij de sprong te wagen.

Vooreerst een kleine excursus: Wat bezielt iemand eigenlijk om een bier naar den Heiligen Ambrosius te noemen? Van de lessen theologie (meer bepaald patristiek) heeft Bierman onthouden dat het hier gaat over één van de vier grote Kerkvaders uit de Christelijke oudheid, naast Origenes, Hiëronimus en de onovertroffen Augustinus. Deze uit een stuk gehouwen oermensen hebben alvast die verdienste dat het uiterst boeiende figuren zijn, die leefden in een tijd waarin Christen zijn nog een redelijk heroïsche en subversieve daad was, waarin martelaren en vervolgingen schering en inslag waren, waarin het Christendom nog uit veelvoud van strekkingen (niet enkel de Roomse) en rijkdom aan ideeën bestond en waarin zelfs de canonisatie van het Nieuwe Testament nog onderweg was. Maar wie ligt daar vandaag nog wakker van?

Een paar oude handboeken leren verder nog dat Ambrosius, middels de gebruikelijke methode van vrije associatie, de patroonheilige van de Imkers was, alsmede auteur van enkele werken over ascese. Voor de volledigheid: het bier waarover het hier gaat is géén honingbier en ascese betekent … “in religieuze zin het streven naar beheersing of onderdrukking van natuurlijke behoeften om tot een vorm van reinheid te komen. Vasten en seksuele onthouding zijn in die zin vormen van ascese (danku wikipedia).” Hoewel hierover niets meer bekend is, bekruipt Bierman het gevoel dat Ambrosius het zich onthouden van bier en andere alcoholdragende derivaten ook wel tot die specifieke vorm van ascese zou rekenen, die hij zo hoog in het vaandel droeg. En daarmee moet de naam Ambrosius, mogelijkerwijs ingegeven door marketing en het verlangen om op een goedkope manier aansluiting te zoeken bij een oude religieus erfgoed, met voorsprong de meest fout gekozen biernaam zijn die vandaag op de markt is. Moest hij nog leven, hij draaide zich om in zijn graf.

Het is natuurlijk vervelend wanneer alle voor de hand liggende abdijen, ordes en religieuze bewegingen met een stamboom al bezet zijn of niet bereid zijn om hun naam aan een bier te koppelen, maar met een eenvoudige brainstorm moeten er zeker een geschikte nomenclatuur te vinden zijn die Blond, Bruin en Bier uitstraalt, al dan niet met de gewenste “kloosterkonnotatie” of "abdijassociatie".

U merkt dat Bierman hier al wat meer over Meneer Ambrosius verteld heeft en wat minder over het bier. Het bier van St. Ambrosius is dan eigenlijk ook niet zo lekker. Het wordt nochtans gebrouwen door Brasserie Du Bocq die met LaGaulloise en Saison Regal een paar zeer smakelijke bieren in het aanbod heeft. Maar de Blonde heeft een vlokkige, ingezakte smaak en Bruine heeft weliswaar een gebrande smaak, maar dan toch met een subtiele hint van dingen waarvoor een milieuvergunning nodig is om ze te verbanden. Er zit volgens Biermans bescheiden mening nog hier en daar iets fout in deze bieren. Maar natuurlijk kan u dit ook allemaal zelf ontdekken als u nog eens leeggoed wegbrengt naar de supermarkt. Danku Kruispunt.