Zinnebir

Bierman heeft reeds eerder eindeloos mogen doorbomen over zijn ambivalente verhouding met Brussel, de hoofdstad van de koning en het land. Op zijn best is Brussel een Parijs zonder banlieue en op zijn slechts is Brussel een banlieue van Parijs. Maar “trôp is teveel en teveel is trôp”, zo schreeuwde ooit een bekende Brusselaar in zijn micro, en aangezien deze het later zelfs tot eerste minister heeft gebracht zwijgt Bierman verder schroomvol en met gebogen hoofd over ambivalentie en andere emoties. Over Brussel daarentegen valt nog heel wat door te bomen. 

Volgens de oude legendes stroomde er eeuwen geleden een rivier door Brussel die luisterde naar de naam Zenne. Halfweg de 19^e eeuw hadden aanhoudende vervuiling en verzanding deze machtige stroom in het hart van onze grootstad (in wording) tot een stinkend modderstroompje gereduceerd. Dit stroompje slaagde evenwel op wonderbaarlijke wijze in om  in 1865 meer dan 3500 dodelijke slachtoffers te maken middels een Cholera-epidemie. Kort daarna werd de stoute stinkende rivier overwelfd en moest de Zenne voortaan ondergronds door Brussel stromen. Vandaag wordt de rivier gezien als de belangrijkste bron van vervuiling van de Schelde. Misschien ging het over de Zenne toen Wannes Van de Velde in 1990 zong:

Ik heb van een rivier gedroomd nog zwarter dan de nacht
die zwavel en salpeter in haar waters droeg
en stinkend langs de dijken schoof
heel de lucht was vol van dampen en dodelijk venijn

daar kon geen leven zijn

Ik heb van een rivier gedroomd nog zwarter dan de nacht
die trager dan de wolken naar de Noordzee schoof
en zonder golven voortbewoog
langs de stille oever lag er een land vol roestig schroot
nog stiller dan de dood

Het idee om een Zinnebir te brouwen in het hart van Brussel is ontstaan tijdens de tweede editie van de Zinnekeparade en de daaropvolgende oprichting van Brasserie De La Senne. Zinnebir, Zinneke-(kleine Zenne)-Parade, Brasserie De la Senne, het zijn stuk voor stuk liefdesverklaringen voor de rivier. Vanzelfsprekend met wat zwaar op de tong liggend Brussels accent uit te spreken, inclusief gigantische huig-R. Het is een dialect dat de perfecte fusie is van ‘Boerenpsalm’ Vlaams en antiek Aristocratisch Frans. Maar dat neemt niet weg dat er duidelijke trend zit in deze riviergeoriënteerde nomenclatuur die Bierman niet anders kan doen besluiten dan dat Brusselaars trots zijn op hun stad en vooral op de stroom onder hun voeten. Het is een Zennefilie die volledig  los staat van de zuiverheid van het water. Het is een sentiment dat misschien niet volledig gedeeld wordt met mensen van buiten de hoofdstad. 

Na Cantillon is deze Brasserie overigens de tweede brouwerij die nog in het hart van Brussel brouwt. Voor de overkapping moeten dat er honderden geweest zijn. Overigens komt ook bij de verdeling van de bieren eerst Brussel aan de buurt en pas in een tweede adem is de overschot voor de rest van de wereld. Iets wat Bierman eigenlijk niet meer dan normaal vindt.

Uit zowat alles, maar vooral uit hun oog voor detail, blijkt dat de makers van het Zinnebir mensen zijn met het Bierhart op de juiste plaats. Ze beheersen het productieproces van hun bieren van begin tot einde. Waken zorgvuldig over de juiste ingrediënten en de kwaliteit van het eindproduct. Ook de vormgeving van de etiketten oogt erg prettig in soft-comic-stijl die Bierman vooral kent van Team Fortress 2, maar dat is een heel ander verhaal.

Het zeer degelijke en goed gesmaakte Zinnebir is een plezant doordrinkbier van 6%  dat alleen in Brussel ten volle tot zijn recht komt, maar daar ter plaatse dan wel een absolute aanrader mag heten. Een drinkbare getuige van hoe een stad in veel betekenissen van het woord levend en bruisend kan zijn. De andere bieren van Brasserie De La Senne, zoals de Zwarte Piet, Stouterik of Taras Boulba hebben iets meer een eigen smoel en plaatsen de brouwerij stevig op de kaart van de naar meerwaarde zoekende biermens.
http://brasseriedelasenne.be/NL/?portfolio=zinnebir

Leve de Zenne!