Witbier wordt - om even kort door de bocht te gaan – voor ongeveer de helft gebrouwen met tarwemout. In Duitsland houden ze het daarbij, maar in ons land is het verder de gewoonte om frisse bleeksmakende koriander en sinaasappelschillen toe te voegen. De benaming ‘Wit’ zou zowel kunnen teruggaan op het Duitse of Engelse woord voor tarwe (weisse, wheat) als op de typische witte dikke schuimkraag en de melkachtige bleekheid van een ongefilterd witbiertje. Bierman is graag bereid om bij een andere gelegenheid verder uit te weiden over de edele witbieren. Voor het moment zal het wel volstaan om een traditioneel en welverdiend eerbetoon te geven aan de witte van Hoegaarden en verder de anderen eervol te vermelden: Blanche de Bruxelles, Blanche de Namur, Blanche des Honelles, Blanche des neiges, Blanche des saisis, Brugs Tarwebier, Celis White, Dentergems Witbier, Floris Garden, Floreffe Witbier, Floris Witbier, Grisette Witbier, Haacht Witbier, Leeuwse Witte, Limburgse Witte, Mater Wit, St. Bernardus Witbier, Steendonk, Super-Fagnes La Blanche, Titje, Troublette, Vedett Extra White, Watou’s Wit, Wittekerke., Wieckse Witte, Ezel Wit, … Enfin – er zullen er nog wel een paar aan mijn aandacht ontsnapt zijn. Witbier heeft altijd de reputatie gehad om een iets edeler bier in het glas te zijn dan de andere gangbare biersoorten. Na de bierwinter van de jaren 50, waarbij zowat iedere brouwerij failliet ging of fusioneerde, staat deze biersoort alvast weer helemaal terug aan de top van ons nationaal bierpatrimonium.
De Hoegaarden Grand Cru is de hooggegiste versie van de gewone Hoegaarden. Hoewel dit bier niet over de krachtige smaken van een goedgebrouwen trappist beschikt, proef je in dit erg mooie bier vooral de harmonie van exotische koriander en sinaas met stevige alcohol en wat hop. Een Hoegaarden Grand Cru is een Kofschip van zuiderse kruiden en woeste stormen in het glas. Wie dit bier op café bestelt, voelt het terras lichtjes schommelen onder zijn voeten, hoort de meeuwen krijsen en het wand zachtjes kraken in de zilte zeebries… een zeebries die vanaf vier Grand Cru’s vlotjes overgaat in een stevige orkaan.
Het siert Bush-Anheuser-Inbev-in-wording dat ze voorlopig nog niet de bodem uit de Hoegaarden Grand Cru hebben geslagen. Het andere meesterwerkje van Pierre Celis dat na de brand in brouwerij de Kluis in 1985 bij hen terecht kwam, de Julius, werd in 2005 afgevoerd en leeft enkel verder in Biermans zalige herinneringen. Ook de kleine broertjes van de Grand Cru: de Speciale van Hoegaarden en de amberen Hoegaarden DAS zijn op zich verdienstelijke bieren. Bierman herinnert zich nog een afgelaste les Filosofie uit zijn jeugdjaren waarbij hij hardnekkig en wanhopig dorstend naar kennis alsnog de aula betrad om achteraan post te vatten om met kompanen ‘DAS problem’ te besprken bij het nuttigen van enige flesjes Hoegaarden DAS. Das problem, … het prototype van de filosofische vraag, voorlopig nog maar 36 miljoen hits op google. Ik denk overigens dat we er toen ook niet uitgekomen zijn (uit de aula wel natuurlijk).
Voor de volledigheid vermeldt bierman nog even dat de geplande verhuis twee jaar geleden van Hoegaarden naar Jupille niet is doorgegaan door productieproblemen. Daarnaast is er ook nog de Verboden Vrucht – ook weer een meesterwerk van Rubens en Celis – maar dat bier vormt dan weer een bierman apart.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten