Gordon

Bierman heeft niet de gewoonte om eerst met de site van een bier te beginnen, maar als het over Gordon Finest Gold gaat, dan kan bierman niet anders dan het advies geven om eerst naar www.anthonymartin.be te surfen, de homepage van brouwerij John Marin’s, en dan pas verder te lezen. Het is echt de moeite.

Dat is overigens meteen ook een goede typering van de bieren uit het Gordon genre. Het zijn degelijke doordrinkers met een uniek karakter – wat voor Belgisch bier toch een prestatie op zich is – maar uit zowat alles blijk ook dat er ook een niet onaanzienlijke marketingmachine achter zit die netjes zorgt voor een stabiele afzet. Op zich niets mis mee overigens: brouwers moeten tenslotte ook leven en verkopen.

John Martin bleek alvast een enorme zegen voor ons landelijke bierwezen toen hij zich in 1909 in Antwerpen vestigde, de Inian Schweppes Tonic uitvond, Guinness invoerde en vooral de Gordon (Highland) Scotch lanceerde. Pas in de jaren ’90 ontstond het klassieke gamma van Gordon Finest bieren die stuk voor stuk eerder aan Engelse Lager doen denken dan de wat verfijndere Ale’s: de Gordon Finest Gold (een wel heel erg zware pils), Gordon Finest Red (de erg succesvolle rode variant), Gordon Finest Silver en tenslotte in 2005 de Gordon Finest Platinum. Verder bestaat er ook een haloween versie (Gordon Haloween) en kerstmis versie (Gordon X-mas).
Ook hier komt bierman weer die vreemde - en meestal niet erg gezonde - commerciële vertekening op het spoor. De John Martin’s Pale Ale of Special wordt nog door Palm Breweries gebrouwen. Maar blijkbaar werden de Gordon-bieren initieel geïmporteerd uit de Tyneside Brewery in Newcastle, die later samen met John Martin’s in handen van de drankenmultinational Scottish & Newcastle kwam. Zoals het een multinational betaamt, werd de originele brouwerij in 2004 opgedoekt. Momenteel zouden de Gordon bieren moeten gebrouwen worden in een brouwerij uit het Schotse Eddingburgh (of eerder een filiaal van de brouwgroep: Scottish Courage Ltd. Edingburgh is overigens het Lowland, terwijl Gordon zich promoot als een bier uit de Highlands, maar dat is nog het minste probleem.

Bierman herinnert zich nog dat hij bij zijn eerste degustatie van de Gordon Scotch meteen aan een bepaald soort van fruitkougom. De metalige fruitsmaak, die overigens in het bier niet kunstmatig verkregen wordt lijkt van ver een beetje op Redbull, maar dan zonder de extreme hoeveelheden suiker en caféïne.
Even opmerkelijk is het feit dat zowat het volledige Gordon Finest gamma in halve liter blikken te verkrijgen is in de supermarkt. Dat maakt van John Martin’s zowat het enige merk dat het aandurft om iets anders dan pils in metalen containers te doen (hoewel bierman bij gelegenheid ook de Grimbergen in blik heeft gedronken; niet toevallig via Alken-Maes ook een filiaal van de S&N-groep). Hoewel blik duidelijk kwaliteitsverlies betekent, zijn de bieren van Gordon vanwege hun toegankelijke complexe en atypische smaak verassend goed bestand tegen de verschraling van het stalen compartiment. Blijft natuurlijk de vraag wat hiervan de meerwaarde is, naast de wat twijfelachtige snelle consumptie van veel sterk bier.

John Martin’s is opmerkelijk en in veel opzichten uniek in de wereld. Een korte verkenning in de wondere wereld van Gordon, met daarbij overigens een erg mooi bolvormig glas dat bovenaan openbreekt tot een kelk, is zeker een verrijkende ervaring voor de bierliefhebber. Er zit toch een smaak ik die nergens anders terugkomt. En er zit ook wat geschiedenis achter, niet in het minst de grote voorkeur van onze overgrootvaders voor Engelse bieren. Maar wie net iets verder dan het merk graaft stoot ook op een indrukwekkende commerciële machine die slecht zijdelings met bier te maken heeft.

Uw bierman