Rochefort

Midden in de winter worden de dagen tergend traag langer en kruipt de donkerte niet enkel buiten maar ook in huis en zelfs in de kop. Het zijn de dagen van regen en kou waarvoor onze voorvaders – de oude Germanen – kuchend en kleumend bijeenkropen bij het vuur in hun lemen hutten en elkaar verhalen vertelden van Wrede Goden en Helden. Het is de jaarlijkse kleine ijstijd die iedereen bekruipt wiens ziel al te makkelijk verdwaalt op het kruimelpad van weemoed en melancholie, waartegen geen skireis gewassen is. Op deze dagen, zo weet bierman, is een romig glas Rochefort 10, bij kaarslicht en een boek op leeftijd, een zachte balsem voor ons onnoembaar verlangen en ons eeuwig vallen in de onmenselijke diepte van het universum.
Kaarsen kan je vinden bij Ikea of Blokker in alle vormen en kleuren. Voor wat betreft de keuze van het boek is Bierman zo vrij om meteen al voor de vuist weg een paar suggesties te doen: The middle parts of fortune (Manning), Lourdes (Zola), Narziss en Goldmund (Hesse), De Seizoenen (Schouwenaars), Lord of the Barnyard (Egolf), Am Himmel wie auf Erden (Bergengruen), Op de marmerklippen (Jünger), De stad der dromende boeken (Moers) of De goddelijke komedie (Dante). Maar aangezien voor Gerard Reve een boek zo goed is als de mate waarin het de melancholie kan vatten, komen waarschijnlijk nog wel een paar andere werken in aanmerking. Het vierde deel van de gouden raad van tante Kaat, de wereldberoemde stationsroman het onstuimige hart of een biografie van de Pfafs zitten wel ver beneden de ondergrens. De biografie van John Massis zaliger, voor wie hem als kind op TV met zijn tanden nog een vliegtuig heeft zien voorttrekken, is dan weer wel een pure brok keiharde melancholie.
Naast boeken en kaarsen is er natuurlijk nog de Rochefort zelf. Sinds het opdrijven van de productie ongeveer 8 jaar geleden, tot de maximumcapaciteit van 300 Hl per week in de brouwerij van Notre-dame de Saint-Remy, is ook de Rochefort 10 zowat overal in de supermarkt te krijgen. Bierman vergelijkt de Trappist van Rochefort overigens vaak met het sacrament van de ziekenzalving. Het is een bier dat heelt en goedmaakt. Een bier dat van binnenuit verwarmt en verlicht. Eigenlijk is het zelfs geen bier, maar een medicijn: dikke plakkerige karamellenstroop tegen hoest en zeer van lijf en leden. De namen spreken al voor zichzelf: Rochefort 6, Rochefort 8, Rochefort 10. Deze nummers bij de trappisten duiden niet op het alcholgehalte, maar op de dichtheid van het bier. De hoeveelheid grondstoffen die de brouwmeesters aan het water toevoegen. De - zoals bij trappisten gebruikelijk enkel plaatselijk verkochte – rode Rochefort 6 is dus al een relatief zwaar bier 1,60 Belgische graad of 15 graden Plato. De groene 8 heeft 1,80 Belgische graad of 20 graden Plato. Het is herfstig roodbruin met een stabiele opmerkelijk witte en sterk wandklevende schuimkraag. Het bier is bitter, in goede trappistraditie erg fruitig en evenwichtig in alcohol en afdronk. De 8 op zich is al een klein meesterwerkje dat meekan met de Westmalle Dubbel.
Maar het is de, bij de massa onbekende en ondergewaardeerde, blauwe Rochefort 10 die met voorsprong het meest hartverwarmende bier is ter wereld. Deze stroperige hoestsiroop heeft dubbel zoveel ingrediënten / dichtheid als een gewone pils, heeft een massieve 11,5 % alcohol, een stevige kleverige body en een volmondige bijna medicinale smaak die de mens vanbinnen verwarmt. Op dit bijna zwarte bier past overigens een dikke witte schuimkraag die als behangerslijm aan het glas plakt. Dit bier is de ware zin van het woord een meesterwerk, waarvan wij Belgen soms niet beseffen dat we dit op ieder willekeurig moment zomaar van het schap van een warenhuis kunnen nemen voor een spotprijs.
Grote brouwers spreken over hectoliters. Maar bierman keert telkens weer terug bij het handvol bieren – zoals de Rochefort - die écht het verschil maken voor wat betreft de reputatie van Belgisch bier in het buitenland. Met enig medelijden kijkt bierman ook naar de zielige stoet buitenlanders die dag in dag uit hun twee bakken Westvleteren komen veroveren in de West-Vlaamse polders. Het is echt de moeite niet! Welke barbaar betaalt nu 15 euro voor een flesje Westvleteren op een obscure internetveiling? Binnenkort, als de wrede aandacht van de wereld zich weer eens verlegt, dan kunnen de mensen van Groot Vleteren weer hun bier gaan halen aan hun abdij. Misschien mogen we dan met zijn allen tussen de Zweden en de Ieren gaan aanschuiven in Rochefort. Want het is niet denkbeeldig dat het kwade oog van de wereld zorgt voor een kunstmatige schaarste van de Rochefort 10, een bier dat krachtiger en warmer is dan zijn West-Vlaams broertje, maar wel net iets moeilijker toegankelijk van smaak. Misschien zal bierman zich dan op kwade winteravonden bij kaarslicht en een goed boek niet meer kunnen verwarmen aan zijn zwarte turf met witte kraag.
Het zou spijtig zijn. De mensen doen soms zot. Maar ik beloof plechtig dat ik jullie, moest het ooit zover komen, tegen dan een ander groot geheim zal verklappen.
www.trappistes-rochefort.com

Uw Bierman